Week 5

Okay, waar waren we gebleven. Oh ja Magome. 4 jaar geleden zouden we hier een wandeling maken en verblijven in een Ryokan met Kaiseki (chique eten uit kleine bakjes). Maar een typhoon blies letterlijk roet in het eten.

Poging twee dus. Alleen die kersenbloesem trekt een hoop volk dus in het oude dorp zat alles al vol en zijn we genoodzaakt in de stad Nakatsugawa te slapen. Het hotel heet The Ryokan O. Dus dat is al iets. Maar geen authentiek oud huisje, maar een hip hotel. De kamers proberen ze wel authentiek te laten lijken. Dus we slapen weer op de grond in een klein hok.

Op dit soort momenten mis ik het bed en de inloopkast wel.  De douche en toilet zitten op een andere verdieping. Dus hopelijk geen pruttelpartijen hier (nou wat dat betreft is het eten hier erg vers. Of ze flikkeren het in de frituur dus ik maak me daar weinig zorgen over.)

Maar goed, de hike is hopelijk erg mooi (een wandeling tussen twee oude poststadjes die nog helemaal in tact zijn gebleven. Soort Zaanse Schans zeg maar. En we krijgen een onwijs lekkere welkomscoctail met Yuzu sake (okay nou vind ik jullie weer leuk).

We eten bij een Japanse Mexicaan. Taco’s met vis dus. Leuk, klein, vrolijk gekleurd tokootje met Jacky Chan op de beamer.

De volgende ochtend bij het omhoog klimmen uit het bed (matje op de grond) ga ik ff goed door m’n rug. Altijd fijn als je gaat hiken.

Het is een route van 8 km. We zijn wel wat meer gewend. Maar na een tijdje stopt het netjes aangelegde pad en gaan we offroad naar boven en beneden. Niet echt lekker voor het ruggetje. Maar wat is het mooi hier.

Halverwege zit een mannetje bij een haardvuurtje met een lekker bakkie thee en we mogen een bakkie met hem mee doen. Na 10 minuten gaan we als een gerookte Unagi verder met de tocht.

Onderweg zijn er allemaal bellen opgehangen omdat er beren in de buurt zouden zijn. Ik denk met al die drukte hier er al 60 jaar geen beer meer in de buurt is gekomen. Maar beter safe than sorry.

Naoom had dit keer iets uitgezocht voor de lunch. Met vega opties. Vaste prijs maar van alles wat. We komen in een houtenhuisje met een hoop schuifdeuren en kamers en worden enthousiast in een kamer gestopt. Hier, een glaasje water en de deur ging weer dicht.

Het schuifdeurtje gaat weer open. De chef komt vragen of vis sashimi okay is. Nou zeker wel. Lekker. Kom maar door.

Hup, schuifje weer dicht. Schuifje weer open. Komt het eerste gerecht. Paddenstoelen in tofusaus. Nou lekker maar tis wat karig. Dan komt de sashimi. Twee flinter plakjes met iets van kuit erover. (Hebben ze hier ook brood met een lekker botertje voor de ergste trek???)

En bij elk gerecht gaat het schuifje open (net als bij de Chinees maar dan zonder kroepoek) en komen ze het volgende bakje of kommetje brengen. We krijgen nog een soepje, een gebakken visje, een tempuraatje. Maar de klapper was het dessert. Twee hele aardbeien met poedersuiker. Maar wel met speciale Japanse poedersuiker. Nou ik mocht hopen dat het op z’n minst cocaïne is geweest. Want daarna kwam de rekening. Suuuuuiiiii

Achteraf stond er een klein dik wit mannetje van een of ander bandenmerk bij de ingang. Maar ja Naoom had het uitgekozen dus die mocht niet klagen over het bonnetje.

Dan maar weer even naar good old 7/11. En ’s avonds maar een cupanoodle.

Gelukkig stond er weer een heerlijke cocktail bij het hotel klaar.

Aangezien de stad hier nou niet bruist van gezelligheid besluiten we ons treinkaartje om te wisselen en eerder dan gepland naar Kyoto te vertrekken.

Naoom regelt nog wat op de computer en ik strompel naar het treinstation (nog steeds last van de rug). Niet iedereen praat of verstaat Engels. Maar je moet mij in je team hebben voor hints hoor. Toch knap dat je dat in handgebaren kan aangeven. Irma Sluis beware.

Trots kom ik met de nieuwe kaartjes aan en zitten we al snel in de trein naar Kyoto. Het is de tweede grote stad van Japan en er is van alles te doen. Natuurlijk hebben ze hier ook bomen. En toevallig zit daar ook bloesem aan. Dus op naar parken, tempels en alles waar maar een bloemetje aan zit.

Het hotel is ook een feestje. Een mooi en schoon guesthouse. Gerund door moeder en dochter. En we hebben een bed, een echt bed, met een matras whaaaaa en een dekbed zoals je nog nooit hebt gezien. Ik ga met m’n ruggetje liggen en ik voel me in het dekbed wegzakken alsof ik op een wolk lig. (Okay haal mij over 4 dagen maar weer op hier)

Maar nee, je bent met Naoom op pad, dus hups hups. In de benen. We zitten in een buitenwijk van Kyoto vlak bij de universiteit. Een drukte van jong volk en leuke hippe plekjes is het gevolg. Nou wij zijn ook jong en hip (geweest) dus wij passen hier prima tussen.

We bezoeken Nishiki market. Een lange hal met alleen maar eettentjes. Zou hadden hier van van alles op een stokje of als het uit de frituur komt. En met van alles bedoel ik ook echt van alles. Wat opvalt is dat hier in de restaurants ook vaak nog walvis op de kaart staat. Ik heb een hoop uitgeprobeerd in verschillende landen (cavia in Peru of krokodil in Kenia) maar dit kan ik toch echt niet (beetje hypocriet om dan wel andere dieren te eten eigenlijk).

Moose en Eef zijn ook in Kyoto en we besluiten weer af te spreken. We moeten toch onze nieuwe playlist die we in de afgelopen dagen hebben uitgewisseld ten gehore brengen .

De sakura (zoals de kersenbloesem periode heet) wordt hier goed uitgemolken en er is overal wel iets met de bloesem te doen. Er zijn vele lichtshows in de avond en foodkraampjes bij alle parken.

We bestellen kaartjes voor bij het keizerlijk paleis om naar een lichtshow te kijken en Moose en Eef gaan ook gezellig mee.

De show is heel mooi, maar helaas regent het flink. Er zijn bewegende beelden op de muren. En zijn mooie muziekjes rondom de bomen en overal wordt een lekker luchtje verspreid (net een soort droomvlucht).

Aan het einde warmen we op bij de restauratie en komen we uiteindelijk ook Moose en Eef tegen (stonden bij een van de andere 20 lichtshows in Kyoto) kleine miscommunicatie

Geen tijd meer voor karaoke. Maar wel nog even lekker gegeten.

Ben je een foodie dan ken je Noma. Een tijd lang het beste restaurant ter wereld en zit van origine in Kopenhagen. Maar het toeval wil dat onlangs ook Noma Kyoto is geopend.  Helaas viel dat net buiten het budget (en we waren ook niet van plan om volgende maand al weer terug te komen). Maar ze hebben ook hun eigen koffietentje. Dus dat is ook leuk.

Blijkbaar weten niet veel mensen dat het er is en willen ze van Noma dat vooral ook zo houden want het is een flinke speurtocht. In een oud kantoorpand in een donkere gang wat zo in een foute crimeserie als moordplek kan figureren zien we op een afbladderende witte deur in minuscuul kleine lettertjes de naam Noma staan. We openen de deur en zien een net zo klein, donker zaakje met drie locals en een barista die verbaast kijken dat daar twee olijke toeristen in de verlichte deuropening staan.

Of we wel weten dat dit een koffiezaak is. Nou zeker wel. Wie kum espessialie fur de koffie.

Met de grootste zorg en met thermometertjes en speciale tangetjes worden er afgemeten hoeveelheden boontjes vers gemalen en tot een heerlijk bakkie omgetoverd. We nemen er ook een geweldig stevige soort chocolade boterkoek bij. Je moet niet de trein willen halen want hij neemt er wel de tijd voor.

De rug is door het bed al aardig opgeknapt en we verlaten Kyoto voor Osaka. Stad van de ……..Okonomiyaki. Een gerecht wat vol zit met van alles wat lekker is en dan overgoten met Japanse mayonaise (voor het geval jullie het je afvroegen. Nee ik ben nog niet afgevallen)

Het hotel is een beetje anders dan de vorige (lees afschuwelijk). Kyoto was wat duurder. Dus dan moet er van Naoom iets goedkoops tegenover staan. Nou dat is gelukt.

We slapen in Raizan South. En ik kan alleen maar zeggen, kijk even op Booking naar de foto’s. En je hebt een beeld. Ook hier weer een kamer met gedeelde badkamer. En nee je deelt dit niet met je verdieping, maar met het heeelllleeee hotel.

En ook even leuk voor de afwisseling. Het is een Japanse doucheruimte. Ik leg je kort uit wat dat betekent. Je gaat (nadat je eerst met je hele zooi in je badjas door de lobby, eetruimte en winkeltje bent gelopen) in de douche ruimte. Je doucht je, Neemt een heet bad en gaat daarna nog even in de sauna en spoelt je daarna weer af.

Nou, dat klinkt als een luxe resort en Spa. Een soort Elysium ofzo. Nou, sorry to burst your bubbletea, maar het douchen gaat als volgt; je zit in een lange rij naast elkaar op een plastic krukje (soort opstapkrukje, dus laag) je zit voor een spiegel dus je kijkt zo je Arie in en die van de buren. Dan deel je je zeeppompje met elkaar en geniet je van de smakelijke klanken van geroggel en gesnotter en mensen die de weet ik het niet wat uit hun navel halen. Dan ga je het glupes hete bad waar de haren van jan en alleman in drijven en zit je bil aan bil in de sauna. Ook is de ambiance niet echt Elysium. Industriële oostbloklook meets authentieke verf schilfers. De stoppenkast is professioneel weggewerkt met een omgekeerde wasmand er overheen geschroefd. (Gelukkig zitten we hier 4 nachten) Wat het afmaakt is dat als je klaar bent met douchen je krukje aan je blote kont blijft plakken en met een smak op de grond valt zodat iedereen even moet opkijken hoe jij daar ongemakkelijk alles weer terugzet.

Ons hotel heeft uitzicht. Op de tram, de trein en de metro (okay dat laatste is wel handig). Ik snap ook gelijk dat schaaltje oordopjes bij de receptie.

Het is een oud hotel waar vroeger flink gerookt is. Nu rookvrij, maar alles is doordrenkt van nicotine. Gelukkig kunnen de ramen open ( en dan maar de dopjes in)

In de ochtend worden we gewekt door de buurvrouw die een prachtige serenade brengt (en dat in combinatie met alle geluiden van de verkeerslichten, de piepjes van de 7/11 en de kletterende tram en trein)

Enige voordeel dat je elke ochtend een kopje vers gezette koffie kan halen bij de balie.

We merken dat we behoefte hebben om het wat rustiger aan te doen en doen dat ook. Even niet een hele dag op touw naar van alles maar even lekker niks.

We eten een heerlijke Okonomiyaki bij Chitose. Derde generatie staat lekker te bakken. Verrassend dat zij er ananas in doen. Het is een klein zaakje (8 plekjes) maar daarom erg gezellig. We zitten aan onze eigen bakplaat (toch een beetje gourmetten zo met Pasen)

Het bekendste stukje in Osaka is waarschijnlijk de foodieplek Dotonburi. Als je Japans een beetje moeizaam gaat kijk je hier naar de gevels boven de restaurant en je weet wat ze verkopen. Gigantische Takoyaki ballen, kreeften of complete sushi schotels draaien in het rond. Alles maakt geluid en geeft licht. Er zijn Pacinko kasten (soort gokhallen) je kan er boogschieten. En er is ook nog een gigantisch reuzenrad.

Het is allemaal erg overweldigend (en flink hysterisch).

We wisselen ons kaartje weer om voor een eerdere tijd naar Matsumoto. En dat is maar goed ook.

Over deze oase van rust zal ik de volgende keer vertellen.