Week 15

Het woord regenwoud wordt wel erg letterlijk genomen hier. We stappen uit bij de brug van Cuyabeno en het giet. Blijkbaar zijn we te vroeg en moeten we nog een uurtje wachten. 

De nachtbus valt nog mee, maar het stopt om de minuut om mensen uit en in te laten stappen. Dus weinig slaap. 

Eindelijk komt de ene groep terug en kunnen wij ons klaar maken voor de reis. Door de regen is het een flinke chaos en niemand kan ons vertellen wat er gaat gebeuren. We wachten maar geduldig. 

De gids voor de eerste dag is Jessica en ze neemt haar werk erg serieus. Ik weet alleen niet of een mantelpakje nou de beste keus is voor de jungle. 

Na een ontbijtje wordt alles in de boot geladen en zijn we erg blij met onze poncho’s. De weg naar de lodge is lang maar we zien wel gelijk al een flink aantal apen en de bekende rivierdolfijnen. Normaal zijn ze grijs, maar als ze zich inspannen worden ze roze. 

De lodge is fancy en dat is mooi want we zitten hier 4 dagen. Van de drukte van Quito zitten we in de rust en kalmte van de jungle. Vroeger had je van die cd torens bij de Tuinen met rustgevende muziek. We zitten nu middenin ‘Sounds of the Amazon’ en met die regen is het toch wel erg lekker in het hutje. Met een kop hete thee zitten we heerlijk in de schommelstoel op onze veranda te kijken naar al het groen. 

Als het even stopt met regenen doen we onze eerste activiteit. We gaan in een kano en peddelen stroomopwaarts. We proberen weer wat te zien, maar het blijft weer bij wat aapjes en vogels. Jessica doet haar best, maar als het alweer een tijdje aan het regenen is vinden wij het wel weer tijd om te gaan. 

Na het eten hebben we ook nog een avondwandeling (het is net kamp). Gelukkig heeft de lodge kaplaarzen te leen want al gauw staan we tot bijna onze knieën in de mudder. 

Dit keer neemt Evi (ebbi op z’n Spaans) het over en al gauw merken we dat deze wel van kletsen houdt. Waar Jessica niet zoveel zei kan hij niet ophouden. We spotten wel gelijk een mega pad 🐸 zo groot als m’n hoofd. Maar ook nu regent het nog en die beestjes zitten natuurlijk nu lekker warm binnen (en geef ze eens ongelijk)

Maar we slapen heerlijk na een kop hete thee en een knijtertje hete douche. Alleen het Poolse stel naast ons had wat last van vliegjes. Het meisje gilt de boel bij elkaar en krijst om bugspray. Dit duurt zo’n half uur en toen besloot moeder toch maar wat er aan te doen (en bedankt). De kamers zijn nogal luchtig. Er zit een schot tussen de kamers en het dak is open. Dus elke zucht en scheet horen (en ruiken) we letterlijk voorbij komen. 

Al rond een uur of zes staat de eerste activiteit van de dag op de planning. Morning coffee boat ride. Heerlijk wakker worden terwijl de jungle ook ontwaakt. Maar ja vandaag besloten ze net weer om uit te slapen. Evi staat wel al aan en ziet vanalles (maar blijkbaar net als we kijken schieten ze weg. Misschien ben ik nog niet helemaal uit de kreukels 🧟‍♂️.)

Vogels spotten we genoeg. En hier zit een soort raar kalkoen achtig beest (heet gek genoeg ook jungle turkey) en aangezien Evi de namen 60x herhaalt kan ik ook de naam Oro Pendula dromen. 

Okay das lekker wakker worden. We gaan heerlijk ontbijten met vers gebakken broodjes en hebben nog even voor onze volgende rit. We duiken wat verder de jungle in. We spotten apen en natuurlijk onze vriend de oro pendula. Maar ook blauwe aras en de roze dolfijn zwemt vrolijk rond. Maar nog geen slangen en anaconda’s. Evi zegt dat het ook met het weer te maken heeft. Het is nog vrij koud. Gebeurt eigenlijk maar twee dagen per jaar in de Amazone (goh hebben wij even geluk) en ja ook nu gaat het weer regenen en na een uurtje houden we het weer voor gezien. 

We komen weer bij de lodge aan en de keukenploeg staat al klaar met een lekker glaasje sap. (Kijk daar kan ik dan wel weer aan wennen). Het eten is ook sowieso goed geregeld hier. Soep van witte broccoli (nou wij noemen dat gewoon bloemkool) en dan op z’n ecuadoriaans met popcorn erin. Erg lekker. En een flinke warme prak (oh heerlijk……aardappels)

 Maar het helpt allemaal niet tegen de regen. Aan het einde van de dag gaan we de boot weer in en varen af naar de grand lagune. Hoe kunnen we zwemmen. Nou dacht het ff niet. Ten eerste, het is koud, ten tweede, ik ben al nat en het allerbelangrijkste; in dit water zitten krokodillen, anaconda’s en piranha’s, ben je loco. 

Maar goed, de Poolse kindertjes willen wel het water in dus de rest van de boot zit onder z’n poncho te vernikkelen tot ze klaar zijn met spetteren (en dat duurde erg lang). Terwijl ik slangen lok met stukjes koek vertelt Evi dat het normaal gesproken erg mooi is hier met de zonsondergang. Ja hebben we dus helemaal niks aan nu hè.  

Ze zijn klaar (en ongedeerd het water uit) en we kunnen weer terug. Goed kijken naar oogjes in het water.  Nou ik kijk me suf en Evi schijnt als een malle alle

Kanten op. Ik krijg last van m’n nek van het heen en weer kijken. Maar naast de lodge (na twee uur in de boot) zat dan eindelijk  een baby kaaiman. Nou leuk hoor Schnappie. 

Maar de aankomst maakt weer veel goed. De hele steiger staat vol met brandende kaarsen en het voelt of we op moeten voor de eiland raad. Het Poolse meisje gilt weer van een spinnetje op de steiger (dus ik weet wie ik er uit ga stemmen) 

Evi voelde zich de volgende ochtend toch ook wel een beetje bezwaard dat we nog niet echt iets bijzonders hadden gezien dus in plaats van te pedellen heeft hij een nieuw bootje gehuurd en proberen we nog eens een tochtje te maken. Het weer is stukken beter en eindelijk zien we wat meer. Naast de standaard aapjes (ja die zie je echt overal) zien we ook luiaards 🦥 en prachtige blauwe vlinders🦋. Maar wederom geen slangen. Zal wel niet in het seizoen zijn. 

We lunchen niet in de lodge maar gaan naar een plaatselijk stam. Hier kunnen we ervaren hoe het er in de jungle er aan toe gaat. Nou blijkbaar erg goed want de kids hebben allemaal een mobieltje hier. Desalniettemin zien de huisjes er simpel en smoezig uit. Hier gaan we koken (hebben we de loperamide ingepakt?)

Maar eerst worden we voorgesteld aan mama Aurora. Een klein vrouwtje van 94!!!!! jaar oud. Een pittige tante met een machete zo groot als zijzelf. We gaan Yuca broodjes bakken en die moeten we dus eerst oogsten. Yucca is een grote witte knol die onderaan de yuca plantjes groeit. Mama Aurora zwaait en zwiept met haar machete om haar heen en trekt hele knollen uit de grond (94 hé en nog steeds haar eigen alles). 

We mogen de knollen gaan pellen en ze zegt dat haar geheim is dat het velletje van de yuca voor een gladde strakke huid zorgt. Nou dat pakken we dan maar even mee gelijk en ik smeer me maar even helemaal in. 

Zo’n broodje heb je niet zomaar. Je moet de knollen raspen, uitwringen en zeven en daarna kan je er een ronde koek van bakken. We proeven een stukje en krijgen er een flinke klodder Dulce de Leche op (ja zo krijg je een drol nog lekker) 

Gelukkig had mama Aurora al een beetje voorgekookt en op de grond wordt een bananenblad uitgerold met van allerlei lekkers erop. Het is dat ik het nog goed doe in de jungle maar het eten kan ik wel aan wennen. Gebakken banaan, gekookte bamboe.  Lekker gebakken vissie en de secret saus van mama. Geen idee wat erin zit maar als ze die zou verkopen nam ik een emmertje mee. 

We buiken nog even uit en dat was het sein voor alle vrouwen van het dorp om hun kraampje met sieraden uit te stallen. Tsja de diamanten waren denk ik net op. Dus kaaiman tanden of piranha kaken sierden de kettingen. Hmmm ik sla over. 

Op de terugweg spotten we nog wat dolfijnen en zien we weer een hoop guitige aapies lekker smikkelen van de bomen. 

En smikkelen mogen wij ook weer want ook hier houden ze van kunstwerken uit fruit. Een stel wat net was aangekomen heeft hun huwelijksreis in Ecuador en voor hun was een flinke taart gebakken. Nou die slaan we niet over. Nomnomnom. 

En na de zoveelste krijspartijen van het Poolse meisje is onze trip in de Amazone alweer voorbij. We pakken de bus weer terug naar Quito want vanaf daar gaan we door naar Inslivi voor de Quilotoa loop. 

Op de heen weg hadden we de publieke bus maar voor het gemak hadden we voor de terugweg maar de shuttle van de lodge genomen. En ook nu weer een lekkere chaos bij de brug. Nieuwe mensen die de Amazone ingingen.  Tassen die werden uit en ingeladen. Tassen die waren vergeten in de lodge. Krijsende Poolse meisjes. Lunchpakketjes die uitgedeeld werden en de bus die weer ingeladen moest worden. 

Hallo, Peter en Naomi voor Quito. Er wordt even goed gekeken op de lijst maar we staan er niet op. Oh zeker staan we erop, er is al betaald dus kijk nog maar eens. Nee waarschijnlijk zitten jullie in een andere bus. Maar zeker weten deed het mannetje niet. Nou dikke doei. Ik ga zitten. En gelukkig konden we toch mee. 

Er is geen enkele rechte meter in Ecuador en hobbels zijn ze ook niet vreemd. Dus na een flinke trip van 11 uur moeten de ingewanden weer even indalen. Het is al vrij laat als we bij het hotel aankomen en met alleen een cupanoodletje bij de benzinepomp hadden we nog best trek. 

We besloten om niet weer in secret garden te blijven. Maar een klein hostelletje ernaast. De volgende ochtend moeten we weer vroeg de bus hebben dus we hebben iets goedkoops. Okay het is niet modern of goed onderhouden. Maar de vrouw van het hostel is zo lief dat dat we hoop goed maakt. Ze komt met eieren en brood en we  hebben een heerlijke maaltijd en kijken over een prachtig vergezicht van verlicht Quito. Zo mooi dat we ook maar met de gordijnen open slapen om nog langer van dit uitzicht te genieten. 

Wekkertje gaat weer om 6 uur en de bus vertrekt als eerste naar Latacunga. Daar laten we de grote tassen achter want we gaan de Quilotoa loop doen. Loop als in lopen ja. Het wordt weer een leuke hike (en dat op ruim 3 km hoogte joepie). Je doet het eigenlijk in 3 etappes, maar uit de goedheid van haar hart mogen we van naoom het eerste stukje overslaan (het kortste en minst leuke stukje). Nou prima. Korter is altijd beter. 

Na de tassen drop zou de bus om 12 uur vertrekken maar volgens ons hotel hier gaat het ook om 1 uur. Nou, hij ging dus om 11. En ja er is maar 1 bus per dag. Dat wordt dus ipv de bus voor 4 dollar een taxi voor 40 dollar. Gelukkig kunnen we via uber een taxi krijgen voor 28 dollar (en dat voor een ritje van 2 uur). 

Maar ik denk dat de taximeneer zich niet helemaal gerealiseerd heeft wat voor ritje het ging worden. Inslivi ligt namelijk hoog in de bergen en daar was de wegenbouw net vergeten iets aan te leggen. De man bleef maar zuchten en over Lego praten (achteraf blijkt Lego Spaans te zijn voor steentjes. Logisch) en riep hij maar dat het zo weinig geld was. Ja vriend. Dan moet je het maar niet accepteren op uber. 

Maar na twee hobbelige uren geven we hem toch maar een flinke fooi. Welkom in Llullu Llama. Ons verblijf voor de komende nacht. Giovanni leidt ons rond door het complex en meine Gutte wat mooi hier. Het is een gigantische berghut voorzien van alle gemakken. Hier hebben we de bibliotheek en in de verte hebben we de yogaruimte met fitness en Spa (nou gaan we al flink lopen dus ik ben effe goed). We komen aan bij onze kamer en ineens slaat de stem van Giovanni om naar uitermate mysterieus. Hij fluistert dat dit eigenlijk de kamer is die we geboekt hebben, maar hij heeft misschien iets beters. Hij neemt ons stiekem mee naar buiten naar de meest geweldige kleine cabana met balkonnetje en openhaard. Het lijkt wel een kabouterhuisje. Of we dit ook leuk zouden vinden voor de zelfde prijs. Nou vooruit dan maar. Maar mondje dicht naar de andere (achteraf horen we van meer mensen dat ze een upgrade hebben gehad. Maar toch lief)

Het zonnetje schijnt lekker, we settelen ons op het balkonnetje met een ijskoude mojito. De koeien klingelen hun belletjes in de verte and all is well in the world. 

In de avond eten we met alle gasten aan een lange tafel. Veel stereotypen van andere landen worden vaak bevestigd (natuurlijk hier en daar een uitzondering). 

We ontmoeten veel Israëliërs. Zijn aardig maar vreten als een leeuw aan hun prooi. Je hebt twee soorten Duitse toeristen. De excentrieke, ik ben op zoek naar mezelf, vaak met dreadlocks (moet verboden worden bij sommige mensen) en zonder enige vorm van lichaamsreiniging. En de stelletjes. Die zijn vaak normaal. Engelsen zijn heel luidruchtig. Amerikanen overdreven. En Fransen zijn altijd arrogant. Sorry, maar dat zijn de bevindingen van 4 maanden reizen. Maar goed. We halen ook altijd de Nederlanders uit de rij. 

In ieder geval. We hebben weer leuke gesprekken met elkaar en krijgen van een Nieuw-Zeelands stel ook al wat tips voor onze volgende bestemming. Dat is altijd handig. Na het eten hobbelen we keien paadje af naar ons hutje en proberen ons haardje aan te maken want het is aardig afgekoeld. 

Nou het blijkt maar weer dat ik nog niet robinson waardig ben. Want zelfs met de aansteker lukt het me niet lekker. 

Oh ja. In het hutje zit geen aansluiting op het riool dus we hebben een biologisch toilet. Oftewel elke boodschap wordt afgedekt met een fijn laagje zaagsel. Maar voor nu mooi om het vuurtje mee aan te jagen (het schone zaagsel dan hè)

Nou het helpt voor een paar uurtjes vuur maar daarna kruipen we maar dicht tegen mekander aan. 

Al in den vroege morgen zitten we aan het ontbijt met de rest van de gasten en hebben we de eerste dag van de tocht. 

Eigenlijk is het de tweede dag, maar uit de goedheid van naoom haar hart mag ik 1 dag skippen (was ook de minst leuke dag en vrij makkelijk).  

De route is schitterend. Mooie alpenweides en vergezichten. Maar alles wel op grote hoogte en dat maakt de klim best zwaar. De route is redelijk goed aangegeven, maar hebben gelukkig de route op papier en op de app. We komen veel kinderen tegen onderweg. Die kunnen 1 woordje Engels; Candy. Helaas hebben we niks bij ons behalve de lunch van het hotel. Maar ze zien et goed doorvoed uit. Dus die boterham blijft van mij. We vragen of we de juiste richting opgaan en ze wijzen alle drie een andere kant op. Hahaha okay was te verwachten. 

Na een ruime 6 uur komen we aan hij cloud hostel. En dit is wel van een heel ander kaliber dan llullu lama. Ook leuk. Maar een stuk meer basic (ook wel iets goedkoper). De vrouw (in groot verpakking) heet ons smakelijk welkom. Haar dochter ‘Bonbon’ (hoe komt ze er op) brengt ons naar onze kamer. 

Terwijl naoom in de hangmat voor de deur uitpuft doe ik mij te goed aan een welverdient biertje (en die komen hier per liter dus ook ik ben even zoet). 

Pfffff het wordt in de nacht rond de 3 graden en dat is koud. Maar gelukkig ook hier een openhaardje in de kamer. Ik vraag aan de grande dame om een aansteker, maar haar man zou zo het vuurtje aan komen steken. 

En na 10 minuten komt hij met een gigantische gasbrander om er eens even de fik in te steken. En na een tijdje wordt het heerlijk behagelijk. 

We vertrekken weer vroeg (nog vroeger) want we komen bij het klapstuk van de Quilotoa loop aan. Het het einde van de toch komen we bovenin een krater die nu volstaat met een prachtig meer. 

We lopen richting het pad en al vanaf het hostel loopt er een bruine zwerfhond met ons mee. We proberen hem nog een beetje af te wimpelen. Maar hij kijkt zo blij met zijn kwispelstaartje dat het ook wel weer gezellig is. (En hij houdt dit de volledige 13 km vol). 

Bij het begin van de route heb je twee opties. Die van zwaar of die met een extra uitdaging. En laten we blijkbaar weer net verkeerd lopen en die met een extra uitdaging hebben. Want na een paar kilometer houdt de weg gewoon op. Een verschuiving met keien blokkeert het pad. Ja doeg ik ga niet helemaal terug. Amigo (ja hij heeft inmiddels al een naam) huppelt er makkelijk overheen. En met dezelfde gratie (mwahahaha nee natuurlijk niet) gaan wij er ook over. 

Pfffff dat was best hoog en best spannend. De rest van de toch is zwaar. Heel zwaar en ik vervloek alle hikes de moeder. Maar als we dan boven op die krater komen en we kijken over het meer zou alles vergeten zijn. Nou mooi niet. Ik hijg, puf en m’n longen branden uit m’n borstkas. 

Een kleine refuge biedt een lekker overpriced kopje cocathee aan. Okay dat wil ik wel. Het is alleen lekker rokerig binnen van het haardvuur maar buiten waait je haar voor je ogen. Als we terug komen ligt Amigo lekker op ons te wachten. 

We lopen langs de krater er komen godzijdank na een zware 7 uur in Quilotoa aan. We zien nog meer honden en hopen dat Amigo snel nieuwe vrienden maakt want als we met de bus wegrijden ligt hij nog rustig bij de halte te wachten. Hé getver. Bij deze neem ik nooit een hond. Vind het na 7 uur al lastig om afscheid te nemen. 

Terug in Latacunga mag ik nog even een nachtje bijkomen want de volgende hike naar Cotopaxi staat alweer op de planning.  Ik weet nu al dat ik naoom in Australië langs elke wijngaard ga sleuren. Mijn tijd komt nog wel.