Week 20

Welkom in het walhalla, de koffie driehoek van Colombia. We verblijven in Salento. En naast dat het voor mij ge-wel-dig is is het voor naoom ook helemaal leuk met allemaal gekleurde huisjes en gezellige raampjes. 

Na een toch wat krappe busrit (Colombiaantjes zijn ook niet groot, wel erg luid) komen we aan bij de bushalte. De route was prachtig. Dwars door het Andes gebergte. Mazzeltje dat ons hotel op 2 minuten van de halte is. Gerund door een Spanjaard die toch wel een heel duidelijke voorkeur heeft welke gasten hij binnenhaalt. Ben je Duits, Belg, Nederlander of Israëliet, dan krijg je korting. 

Ook in zijn welkoms praatje laat hij duidelijk weten wat hij van dingen vind. Maar goed wij zijn Hollanders en houden van directheid, dus wij zitten goed. Hij heeft een klein keukentje waar hij curry’s maakt en omdat het al vrij laat is is dat dus helemaal prima. 

Naoom staat vroeg op om voor de winkels open gaan alle gekleurde deurtjes op de foto te zetten terwijl ik nog even uitpruttel van de curry op de kamer. Ondanks dat gaan we natuurlijk wel op bezoek bij de koffiefinca’s

Je kunt er naartoe lopen of je pakt een Willy, dat zijn kleine autootjes met een laadbakje achter (erg fijn op dit moment🥴). Na het ontbijt gaan we naar de eerste. 

We kiezen voor één die door een familie wordt gerund en we krijgen een bak aan informatie. Het is toch echt te gek hoe goedkoop de koffie soms bij ons in de supermarkt ligt voor het werk wat er in gestoken word. En de tweede finca is wat meer gericht op de buitenkant. 

Maar bij alle twee een heeeeeeeeeerlijke koffie gedronken met zicht op de koffiestruiken en terwijl de kolibrietjes lekker heen en weer zoemen bestellen we er ook maar gelijk een taartje bij. 

En met een hobbelig ritje hangend achter de Willy (het was nogal vol) holding on for dear life komen we weer in Salento aan. 

Overal in het stadje staan kraampjes met allerlei souveniertjes en lekkernijen. Zo ook een kraam vol met kaas. Als er iets is wat ik mis op reis is het goede kaas (en met de nadruk op goed en lekker want kaas is er genoeg). 

Maar Anita komt in de buurt. Lekkere overrijpe kaas met de meest lekkere combinaties. De kaas met koffie gaat sowieso mee. Nu nog een lekker stuk brood en flesje wijn en mijn kostje is weer gekookt. 

Naast de koffieboerderijen heb je rond Salento ook de Cocora vallei. Die staat bekend om zijn speciale palmbomen. Deze worden wel rond de 60 meter hoog. Bizar om te zien, maar ook erg toeristisch. Ook zijn het er niet zoveel en kan het er soms erg druk worden

Daarom doen wij dat niet. In plaats daarvan  gaan we met Eduardo mee. En Eduardo houdt van fietsen. Ach wij als Hollanders vinden dat ook niet zo erg. En zeker niet als we alleen maar heuveltje af gaan. 

Nou meerdere Nederlanders dachten daar hetzelfde over en in ons groepje zitten er dan ook weer een aantal. En Eduardo heeft een dealtje met een oudere dame die een groot (zeer maar mega) stuk grond bezit waar diezelfde palmbomen het heel goed doen. De vrouw schijnt daar zelf lekker te rentenieren (maar Eduardo is een beetje vaag hoe ze aan haar geld is gekomen)

Nou in ieder geval mogen wij daar lekker doorheen. Eduardo is mijn leeftijd, houdt ook van punk en 90’s rock en is een beste foodie, dus we hadden flink wat te bespreken. 

Het dal is schitterend en ipv de kleine 100 boompjes die je bij de cocora te zien krijgt, staan er hier duizenden en duizenden. Na een lekker stukje bergafwaarts doen we een wandelingetje door vallei. En na een end lopen komen we op een heuveltje waar een gezellige picknick klaarstaat. Helemaal top. 

Wat een prachtig gebied is dit en wij zijn gewoon een van de weinige die hier doorheen mogen. Helemaal bueno dus en we gaan weer lekker verder. De weg wordt steeds ruiger en heftiger en de remmetjes staan roodgloeiend. 

En ja hoor, na een hobbelig half uurtje heb ik een lekke band. Eduardo leent me zijn fiets en gaat zelf verder met de bezemwagen. Superfijn, maar even voor de duidelijkheid, Eduardo is 1. 55 en heeft een maat fiets waar in Nederland vaak zijwieltjes op zitten. Maar goed ik hobbel weer verder (met de knieën tegen de oren)

Zo dat was weer een actieve dag die we gezellig met een biertje afsluiten. En verder doen we helemaal niets meer. 

De laatste dag hier pakken we weer een Willy en gaan naar Finlandia. Ook een gezellig dorpje met gekleurde huisjes. En volgens Eduardowaar ze een geweldig lekker restaurant hebben. Al rijdend in de Willy begint de lucht van grijs te verkleuren naar donkerpaars, maar de bui blijft nog uit. 

We lopen langs menig souvenier winkeltje. Doen een bakkie koffie en struinen weer lekker door (zie je, het hoeft niet altijd een hele hike te zijn). En we komen aan bij Helena Aldentro. Een hippe zaak met heerlijke lokale gerechten. En terwijl we gaan zitten breekt de hel los. De hele rio grande wordt over Finlandia uitgestort en het enige wat wij nog maar kunnen doen is nog maar een cocktailtje bestellen aangezien we hier nog even zitten. 

Gelukkig zien we na een tijdje de regen wegtrekken over de bergen en zijn we net op tijd terug om de laatste Willy terug naar Salento te nemen. Lekker vol tussen alle natte jassen. 

Volkssport nummer 1 is Tejo (geen idee eigenlijk maar volgens mij spelen ze het alleen maar hier). Even kort de uitleg. Je hebt een grote bak klei. In het midden ligt een ijzeren ring met daarop kleine envelopjes wit poeder (buskruit dit keer). Met een betonnen blok moet je het papiertje raken zodat er een knal en flink wat rook ontstaat. 

Maar waar het werkelijk omgaat is zoveel mogelijk bier drinken. Nou dat laatste kon ik al, maar dat raak mikken is nog best lastig. Toch lukt het aardig en ik zie dat Naoom ook rete enthousiast begint te worden. Nou, ik bestel nog maar een biertje, terwijl naoom het grootste blok uit de bak probeert te vissen en wel 8 envelopjes op de ring legt. BAM!!!

De volgende dag nemen we afscheid van onze doorgerookte Spanjaard en pakken de bus naar Medellin. Het was een lange gare rit en komen doodmoe aan bij het station. Een Uber is hier lastig te regelen en we pakken maar een gewone taxi. 

We zorgen altijd dat we de route op maps meekijken zodat we zeker weten dat hij geen omweg maakt en zorgt voor onnodige kosten. En maar goed ook want deze man had een beetje moeite met de route. Na even zoeken komen we aan bij het hotel. We geven de man een briefje van 50 peso, maar blijkbaar zat er een scheurtje in en die wilde hij niet. Dan de volgende, nee ook een scheurtje. Ik controleer de laatste en die zag er goed uit. Maar nee deze wilde de man ook niet. Nou we sprokkelen alle munten bij elkaar en hij neemt genoegen met net iets minder (nou prima dan)

De kamer in het hotel is bizar klein. De badkamer is letterlijk groter. We zijn te moe om er iets mee te doen en vallen als een blok in slaap. ‘s Nachts worden we opgeschrikt door een flinke explosie in het park waardoor alle auto alarmen afgaan. Hmm daarna blijft het rustig dus we proberen weer verder te slapen. 

Als we in een grote stad zijn is het leuk om een georganiseerde toer te doen. Normaal met een free walking toer, maar mijn eigen reisleidster had een elektrische fietstoer gevonden. En dat is natuurlijk een onwijs relaxte manier om door te stad te bewegen. 

We verzamelen op een industrie terreintje en twee uber hipsters heten ons welkom. Zij (haar naam ben ik even kwijt) heeft links een lange staart en rechts een opscheertje. En onze gids Tito staat ons al op te wachten in zeer strakke wielerbroek, maar de meest geweldige zwarte borstelsnor en hippe bril. Ik krijg een boks en een hug en we kunnen aan de slag. 

Ze zijn pas net gestart en of we het goed vinden dat er veel foto’s voor reclame gemaakt mogen worden.  Ach, ik als fotomodel pak mijn moment en zorg dat elke foto onvergetelijk word. 

We toeren lekker door de stad en Tito leidt ons met zijn fluitje gemakkelijk door de drukke stad. Hij is erg enthousiast en laat een hoop van de cultuur in Colombia zien. En als ik nog meer Colombiaanse cultuur wil “opsnuiven” kon ik ook bij hem terecht🤪

We zien een hoop van de stad en zo’n fiets moet ik toch ook hebben thuis. Mijn hemel wat gaat dat hard. 

We komen op het Botero plein. Vernoemd naar de kunstenaar en blijkbaar de grote trots van Colombia. Zijn kunst kenmerkt zich door alle mensen en dieren als obesitas neer te zetten. Grote dikke blote dames en heren en dikke knolpaarden sieren het plein. En ik pak ook hier even mijn moment om Tito een paar mooie foto’s te bezorgen. 

Aan het eind van de toer pakken we nog een museum. We bezoeken het MAMM. Oftewel het museum van moderne kunst. Nou modern was het zeker. Een hele ruimte was ingericht voor een kunstenaar die bananen om zijn been wikkelt met plasticfolie of op een bed ligt bedolven onder grote hompen vet. 

Tsja dit soort experimentele kunst kan ik toch altijd slecht hebben en binnen een half uur staan we buiten. We proberen bij de kassa nog even wat grote geld briefjes te wisselen voor de taxi, maar de vrouw van de kassa doet een bijzondere ontdekking. 

Het eerste briefje wat we geven blijkt vals te zijn. Een beetje geschokt kijken we naar het briefje. Dit kan niet. Die komen zo uit de automaat. Tsja er gebeuren rare dingen in Colombia zegt de vrouw. Het tweede briefje blijkt ook niet helemaal zuiver en als de derde ook precies hetzelfde serienummer blijkt te hebben begint het kwartje te vallen. De taxichauffeur van het begin heeft een goede wisseltruc uitgevoerd. 

En als we goed naar de briefjes kijken is het nog een slechte vervalsing ook. Maar goed het is gebeurd (en het is in de komende weken ook net zo hard weer uitgegeven dus uiteindelijk geen probleem)

We hebben maar flink wat boodschappen gehaald en ik kook een pastaatje in het hotel (okay ook maar een wijntje erbij, voor de schrik nog)

We kijken nog even een filmpje op de kamer en ineens doet iemand de deur open, maar schrikt dat wij er in liggen. En is ook net zo snel weer weg. Okay Medellin is nog steeds niet mijn lievelings stad. Voordeel van zo’n kleine kamer is wel dat we alle tassen voor de deur kunnen leggen er in niemand meer in kan. 

Okay, tijd voor weer wat actiefs. En daarvoor gaan we naar Piedra de Peñol. Een flinke steen waarboven een prachtig uitzicht is en om daar te komen moet je natuurlijk een beste trap omhoog. Bijna 700 treden wel liefst. Nou, zin in en zeker met 36 graden. Let’s go. 

Hmmm ja mooi uitzicht maar ook pleuris druk. Dus net zo hard weer naar beneden. Nou ja hard, laat ik nou net weer voor een kreupel iemand lopen die elke tree in twee stappen nodig heeft. 

Eindelijk beneden, wuiven we naar de bus en stappen in naar Guatapé (okay ik moet zeggen dat het toch wel wat heeft als de bus je op elke plek ophaalt en afzet). Dit dorpje heeft een leuk pleintje met weer vrolijke schilderingen. We struinen, slenteren en misschien zelfs een beetje flaneren wat door het stadje

Terug in Medellín pakken we toch maar weer een Uber. Kijken wat voor raars we vanavond mee gaan maken. Maar op een krolse kat na (ook best vervelend) blijft het verbazend rustig. 

In Medellin is de geest van “hij die niet genoemd mag worden” of “the Big P.E.” nog flink aanwezig. En naast zijn mugshot zien we zijn gezicht ook op vele souveniertjes. Wil je een koelkastmagneetje of kurkentrekker met een van ‘s werelds grootste criminelen zit je hier goed. Je kan een toertje doen naar zijn huis of een snuifje nemen bij zijn graf. 

Maar wij houden het op een toer door commune 13. Een soort sloppenwijk waar de Narcos wel hoogtij vierde maar nu overgenomen door kunstenaars en hiphopdansers. 

Toch is de criminaliteit er nog niet uit. Zo blijk je nog steeds elke week een bedrag aan de Narcos te moeten betalen voor je veiligheid en dat je er je winkeltje mag bestieren. Het meisje wat de toer verzorgt is hier ook opgegroeid en doordat zij op school best goed in Engels was heeft ze het tot gids kunnen schoppen. De meeste hier hebben dat geluk niet en dan is de andere kant de makkelijke weg. 

We sluiten onze avonturen in Medellin af met een toertje met stichting ‘de Zonnebloem’. In augustus heb je hier de Ferias de las Flores. Oftewel het feest van de bloemen en laat er ook een geweldige optocht zijn met allerlei kunstwerken met bloemen. Een soort bloemen corso zeg maar. En laat die nou ook vlakbij ons hotel zijn. En laat dat nou ook precies de dag zijn nadat we vertrekken naar onze volgende plek. 

Maar we willen dit toch meemaken en we vinden een toer naar de bloemenkwekers en krijgen ook wat meer info de geschiedenis van de silateros. 

Nadat we heerlijk ontbijten bij Pergamino (met een gruwelijke bak koffie) lopen we naar de bus en al gauw zien we dat we de gemiddelde leeftijd aardig naar beneden halen. Een hoop grijze koppies komen luid kwebbelend binnen. 

De gids heeft inderdaad een hoop info………in het Spaans. Dus net als mijn leerlingen die een rekensom niet snappen kijken we maar glazig voor ons uit of naar buiten. 

We stoppen in een stadje en lopen maar achter de groep aan. Geen idee wat we gezien hebben en wat de gedachte erachter is maar we zijn er in ieder geval weer even uit. 

Blijkbaar houden ze hier van spelletjes want er gaat een pet door de bus. En als je  de pet hebt aan het einde van het rijmpje moet je iets over jezelf vertellen. Maar helaas ik kreeg de pet niet.

Bij de kweker aangekomen zien we een tuin met de meest prachtige bloemen. De man vertelt er veel over maar laat mij maar lekker rondstruinen. Ook is de temperatuur hier zeer aangenaam (bijna koud) Maar van de kunstwerken zien we hier weinig. 

De buschauffeur die ons weer terug moest brengen had blijkbaar nog geen zin om te gaan dus we moesten nog even op hem wachten. Nou daar wist de gids wel raad mee. Laten we nog een spelletje doen. 

Van de hele uitleg snappen we geen hol. Maar als ze begint te tellen beginnen alle bejaarden weg te rennen. En voor ik het weet sta ik gevangen in een poortje van twee giebelende dametjes. Nou, helemaal gezellig. 

Zo sluiten we Medellin toch nog heel positief af. En zeker als we ’s Avonds eten Alambique. Natuurlijk lekker hipster shared dinner met vuige cocktails.