Week 22

De motortaxi zet ons af bij de brug en we wuiven naar de eerste de beste bus richting Palomino. Daar moeten we overstappen richting RioHacha. 

En zodra je als grote witte toerist de bus uitstapt zien de Colombianen dollartekentjes. Met vriendelijke praatjes proberen ze je te verleiden om met hun mee te gaan maar wel voor het viervoudige natuurlijk. Nou, wij doen altijd grondig onderzoek voor we naar een nieuwe plek gaan. Dus no way Jose. 

We stappen de bus uit en het is gelijk weer chaos. Iemand vraagt wat onze bestemming is en voor we er erg in hebben staat hij onze tassen al vanuit de bus op z’n minivan te laden. He flippo, effe rustig. 

Nee de bus naar RioHacha rijdt niet vandaag, zegt ie. Maar terwijl hij dat zegt stopt er een bus naast ons richting RioHacha. We moeten er eigenlijk een beetje om lachen en hup binnen 5 minuten zitten we alweer in een nieuwe bus. 

Het hotel waar we zitten regelt ook de tour naar de woestijn dus we blijven hier een nachtje over. Geen spannende stad. Het heeft een boulevard en s avonds lopen we er even over heen en eten een ceviche. 

Wel laten we gelijk even een wasje doen. Zodat als we terugkomen we gelijk weer fris in de lappen zitten. 

We gaan met een groepje van 5. Lucy en Dan uit de UK en Hugh uit Australië. Joz is onze gids en volgens hem de enige Engels sprekende gids in het dorp (nou we betalen flink extra dus ik mag het hopen)

De woestijn hier is heel speciaal omdat deze naast de oceaan ligt. Dat geeft een mooi contrast. Het ligt in La Gaujira en om er te komen moeten we een flinke trip maken door een gebied wat nog behoord  tot de lokale stammen. Oftewel het hoort bij Colombia, maar de regering heeft er niets te zeggen. Dus doe je iets verkeerds, lossen ze dat onderling wel op. 

En langs de route vinden ze ook dat je tol moet betalen. Niet met geld, maar met snoep en koffie 😳. Joz had aardig ingeslagen en dat was nodig ook. We tellen wel ruim 150!!! Tolpoortjes. Eigenlijk is het een groot touw met een kind ernaast. Maar rij vooral niet door, want je vind de volgende dag je auto met een paar lekke banden. 

De groep is gezellig en we verbazen ons wat er allemaal langs de kant van de weg te vinden is. We rijden al even door een stuk niemandsland en dan staat er ineens een hutje met allemaal hippe tassen.  Of een paar stokken waar een geit hangt te drogen en je daar dus je stooflapjes vanaf kan halen. 

We bezoeken wat mooie punten met vergezichten en krijgen van Joz wat meer mee van de Colombiaanse cultuur. Omdat de regering hier weinig te zeggen heeft is dit de ideale plek voor wat ongecontroleerde activiteiten. Oftewel we rijden langs de thuisbasis van de Narcos Ja die zijn nog flink bezig. Misschien niet meer zo druk als in de tijd van de big P.E. Maar er zijn nog genoeg vluchten. 

Ook koelen we wat af bij strandjes en doen een potje overgooi. En we zijn met Engelsen op stap. Dus hier en daar ook een biertje.

Ons eerste hotel is basic maar prima. We bezoeken een lokale stam en blijven daar ook eten. De jongeren van de stam worden ingezet om ons wegwijs te maken in hun cultuur en daar hoort ook het plaatselijk gestookte vuurwater bij. Blijkbaar zeer noodzakelijk want er moet gedanst worden. 

Een of andere paringsdans wordt ons voorgedaan en met grote rode flappen aan de jurk is de vrouw de man aan het veroveren. Of wij ook even willen. Noooouuuu ik heb 15 jaar geleden dat dansje al gedaan dus ik geef het stokje graag door. Dan en Lucy gaan er vol voor en ook Joz doet een poging. Goh ben blij dat we dat in Nederland toch anders doen (hoewel ik op het schoolplein ook wel eens bijzondere dansjes voorbij zie komen)

De volgende ochtend krijgen we de standaard omelet en bak oploskoffie en hebben een lange rit richting Punta Galina, oftewel het noordelijkste puntje van zuid Amerika. Onderweg zien we flamingo’s, big ass sprinkhanen en de bijna vertrouwde tolpoortjes. Sommige staan uren in de brandende zon te wachten op hun pakje koekjes. 

De weg is er eigenlijk niet, maar de chauffeur kent gelukkig de route. Bij poortje nummer 85 word de chauffeur er ook wel chagrijnig van en de tol word niet altijd meer aangegeven dan wel gegooid. 

Het zijn allemaal kleine verpakkingen en die zien we later ook weer veelvuldig leeg in de struiken. Plastic is echt een mega probleem hier. 

We stoppen bij de zoutvlakte en dat is niet alleen maar om te kijken. We worden ook gelijk door de vele winkeltjes geloodst. Overal krijgen we potten zout onder onze neus met de meest heerlijke geuren en voor we er weer erg inhebben worden we compleet gescrubd. 

Nog best een lucratieve handel dat zout. Blijkbaar zijn er meer witte poedertjes waar ze raad mee weten. 

We stoppen voor wat verkoeling bij wat strandjes en dan door naar de dunas. Bizar om de woestijn naast de zee te hebben. Sowieso zijn de vlaktes hier surrealistisch. Prachtig wel. 

Punta Galina is niets meer dan een vervallen hutje met een wereldkaart erop, maar toch. Het is best grappig om te zeggen dat we op het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika hebben gestaan. 

Op de terug weg nog even onze vertolking van Bohemian Rhapsody waar Queen jaloers van word. 

Ook het tweede hotel is basic en we moeten ons douchen met zeewater (word je niet echt schoner van) maar na het eten komen de speelkaarten op tafel en daarna ook de drankspelletjes. Joz vind het allemaal geweldig en doet ook gretig mee (gelukkig hoeven we nergens meer naartoe vandaag). 

Dan wordt na elke shot een stuk luidruchtiger en Lucy neemt hem maar mee naar de kamer. 

Eigenlijk zouden we in een ander hotel slapen. Maar de Narcos hadden het nodig, dus maar goed dat we nu hier zitten. 

Hugh, Joz en wij spelen nog even door. Joz vertelt dat het water hier speciaal plankton heeft dat in het donker oplicht als het beweegt. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Maar eigenlijk moeten we de eigenaar daar voor betalen om het water in te gaan. Joz, die al aardig aangeschoten is, weet een andere oplossing. We wachten gewoon tot de eigenaar naar bed gaat. Kijk, nog beter.

We hobbelen naar beneden en plonzen het water in. En echt bizar. Overal om ons heen blauwe glinsteringen. Magisch met ook die prachtige sterrenhemel erboven. Bijna psychedelisch, alsof je in de ruimte zweeft. En terwijl in de verte de vliegtuigen van de narcos hun daling inzetten is dit best een bijzonder plekje. 

Met een houten hoofd zetten we de 5 uur durende terugreis in. Iedereen is wat stiller nu. 

Maar bij het hotel aangekomen wisselen we nummers uit. Sowieso spreken we met Hugh nog af om in Melbourne af te spreken. 

Onze was zou gedaan zijn, maar het had die nacht geregend dus we moesten alsnog alles zeiknat meenemen. 

Niet zo fijn omdat we ook nog een busrit van 8 uur voor de boeg hebben. 

We splitten een taxi met Hugh en beginnen ons spelletje om een bus te regelen. We hebben er bij de busmaatschappijen weer een hoop vrienden bij en de prijzen voor een kaartje verschillen enorm. 

Niemand spreekt hier een beetje verstaanbaar Engels, maar toch na een uurtje zitten we in de bus richting Cartagena. 

Die bussen zijn prima hier. We hebben zelfs WiFi in de bus (alleen als we bij een busterminal komen, maar toch)

En na 3 uurtjes in de bus zie ik ineens dat ze ons hotel geannuleerd hebben. Behoorlijk naatje want alles was al bevestigd en hadden zelfs al contact gehad met ze. Volgens hun een overboeking vanuit Booking.com. 

Ja en dan is het even zweten als je in een bus zit, maar beperkt internet en een aankomsttijd om 2 uur snachts. 

Vind ook maar eens iets nieuws wat en 24 uur receptie heeft en een beetje betaalbaar zo kort dag. Ondertussen proberen we ook in contact te komen met Booking.com maar die reageren binnen 24 uur. 

Het vorige hotel geeft ook geen gehoor. We zijn 3 uur lang bezig om wat nieuws te vinden en zijn zowel door onze eigen energie als die van de mobieltjes. Maar we hebben een hotel. 

We komen om 2 uur snachts aan op een verlaten busstation met al onze spullen. Alleen wat zwerfhonden en opdringerige taxichauffeurs maar voor de rest niets. Voelt niet heel veilig.

We proberen de telefoons op te laden maar geen enkel stopcontact te vinden dat werkt. Dan maar via de laptop. Niet heel handig natuurlijk maar het moet maar. 

Met een klein beetje internet nog weten we een uber te regelen. Als hij er bijna is stopt ook het internet ermee.  We zien een auto heen en weer rijden maar blijkbaar kan hij er niet in omdat het busstation afgesloten is (ondertussen ook al bijna 3 uur). 

Via een hek komen we toch buiten en gelukkig is het onze uber. Hij heeft er lekker de vaart en scheurt door elk verkeerslicht, rood of groen (later leren we dat als je snachts voor een rood verkeerslicht stopt je gegarandeerd overvallen wordt. 

En als ons geluk nog niet op is worden we ook nog aangehouden door de politie. Of we uit willen stappen en ze de auto even mogen controleren. Blijkbaar willen ze geld volgens de chauffeur. Maar ik heb even een praatje met de agent. Hij vraagt waar we vandaan komen. Als hij hoort dat we uit Nederland komen begint hij over Ajax. 

Tsja ook al ben ik geen voetbalfanaat, ik ben wel bijna Rotterdammer.  Dus ik maak wat kots en spuug geluiden en blijkbaar vind de agent dat zo grappig dat we gaan (goh, gered door voetbal) 

Aangekomen bij onze straat duurt het nog eens een paar minuten voor we de ingang vinden, maar dan kunnen we eindelijk neerploffen in onze te duren kamer van wel 8m2. Top weer dit. Hopelijk is het morgen beter. We moeten eerst alle zeiknatte kleren te drogen hangen.