Week 23

4 uur!!!! Zo lang heb ik aan de telefoon gezeten met mijn vrienden van Booking. 

We hebben voor 1 nacht dit hok geboekt en gek genoeg zat het daarna voor de komende week helemaal vol. 

Zelf natuurlijk niks te vinden wat gelijk was aan wat we geboekt hadden. Alles was vol, te klein of te duur. Nou, booking vond het ook allemaal heel treurig maar het lag zeker niet aan hun. Ze zeggen dat het hotel wat we geboekt hadden ons als no show heeft neergezet dus daar kunnen ze weinig mee. Ja me hoela. 

Ik ben niet zo goed in boos worden, maar hier ben ik wel even gaan schelden over de telefoon. En elke keer als we bijna op het punt kwamen dat er iets geregeld kon worden, werd de verbinding verbroken. 

Witheet sta ik voor de derde keer het hele verhaal te vertellen en weer krijgen we de holle excuses en dat ze graag mee willen denken.  En na 4 lange uren hebben we een nieuw hotel en een beetje vergoeding vanuit booking (alsnog betalen we veel meer dan wat we eerst hadden)

Goed, het is nu geregeld, maar ik moet eerst even afkoelen en we gaan de stad in om te eten. En om onszelf een beetje te verwennen pakken we uit ook. En het geluk is eindelijk weer een beetje met ons. 

Op mijn wensenlijstje stond restaurant Celele. Typische Colombiaanse keuken met een twist. Normaal moet je weken van te voren reserveren. Maar laten ze nu dan toch precies een tweetje vrij hebben.

Het eten is allemaal gericht op de plaatselijke stammen en er worden bijzondere ingrediënten gebruikt. Veel ervan hebben we ook gewoon in de tuin. Bijvoorbeeld magnolia bloesem. We eten er een salade mee en daarbij allerlei bereidingen met cashew. Zelfs de cashew vrucht en die is heerlijk zoet. Naast ons zien we het ene na het andere prachtige gerecht verschijnen. En we worden er toch een beetje hebberig van. Okay toch nog maar dat verse brood uit de houtoven met gerookte boter. En och ook nog maar die verse krab. 

Okay, alle toestanden weer gauw vergeten en door. Het hotel waar we zitten is dikke prima. Een megakamer met allebei ons eigen twee persoons bed en het zit op 2 minuten lopen van het vliegveld (maar wel bijna een half uur van het centrum). Maar goed, het vliegveld is mooi want na deze trip vliegen we weer terug richting het zuiden. 

We lopen verder de wijk Getsemani door en het ziet er erg gezellig uit met allemaal gekleurde huisjes. Overal hippe koffietentjes en dikke dames met complete fruitschalen op hun hoofd. Dit is een stadje om lekker te struinen. 

Als we door het park lopen zien we nog een flinke luiaard in de boom zitten (hebben we gedimme in Ecuador drie dagen voor in een boot door de Amazone voor moeten varen en hier hangt ie op nog geen 1,5 meter boven ons). Hij kijkt ons gemoedelijk van bovenaf aan. En knabbelt rustig door. 

De volgende ochtend doen we rustig aan en gaan op ons gemak ontbijten. We zitten nu op sjiek dus we hebben een ontbijtbuffet (nou ja het is nog steeds gebakken ei met brood, maar je kan nu zelf opscheppen). 

Terug in het centrum lopen we door de kleine straatjes en langs hippe winkeltjes. Na 5 maanden zijn mijn slippertjes toch aardig aan vervanging toe (had ze al geplakt met ducktape maar dat helpt niet echt) dus zelfs Naoom vond dat ik wel nieuwe mocht. 

Opeens lopen er drie jongens naast me en normaal negeren we bedelaars, maar deze pakten het slim aan. Ze stelden wat vragen en voor ik er erg in had zat ik midden in een rapsessie. En ik moet zeggen, dat deden ze supergoed. Kijk, dat is toch anders dan je hand ophouden en na mijn poging van een streetdance battle kreeg ook ik een applausje. 

We kijken onder het genot van een cocktail naar de ondergaande zon en ineens krijgen we een berichtje van Dan en Lucy. Zij zijn ook aangekomen in Cartagena en we spreken af om een klein drankje te doen (alleen onze verhoudingen van klein verschillen nog al)

Het is meteen weer gezellig als ze aankomen en na een paar drankjes hier gaan we in de stad verder. Al die kleine straatjes veranderen s avonds in een grote bar waar iedereen opbokst om de goedkoopste cocktails te serveren. 

Dan en ik hebben het over het herkennen van Europeanen. Ik denk dat ik van een afstandje wel een Nederlander kan herkennen. Dan gaat de uitdaging aan en hij probeert de Engelsen eruit te pikken. Nou, dat was toch lastiger voor de Dutchies. Engelsen hebben trouwens allemaal hun sokken hoog opgetrokken. 

Wederom vond Lucy dat Dan naar bed moest (ze zijn net verloofd dus dat wordt wat later) en we nemen afscheid. En ook ik ben er eigenlijk wel blij mee want ik kan de Engelsen nog niet bijhouden qua drinken. 

Met het vliegtuig gaan we richting Cali. De stad van de Salsa. En als we aankomen is er ook niks anders wat deze stad verder nog aantrekkelijk maakt. Het is al laat en ook hier rijdt de taxichauffeur flink door rood. 

We hebben een simpel hostel en die ligt nog in een redelijke wijk. Maar bij het inchecken wordt al wel verteld welke wijk we het beste kunnen overslaan als we onze spullen willen houden. 

Twee dagen hier lijkt ons meer dan genoeg. We zien dat er een walking tour is door Cali en besluiten naar het ontmoetings punt te lopen. Maar na een half uur wachten daar geven we het op (blijkbaar een oude folder) 

Dan maar een leuk tentje opzoeken voor koffie. We halen de laptop op en gaan alvast plannen maken voor Indonesië. 

Natuurlijk moeten we hier ook nog een lesje salsa doen en laat ons hostel nou lessen aanbieden (mooi, hoeven we er s avonds niet meer uit). 

De jongen die ons les geeft (of in ieder geval probeert) neemt zijn taak erg serieus. Het gaat allemaal zo snel en die jongen fladdert alle kanten op dat ik er een beetje melig van wordt. Bij hem ziet het er zo zwierig uit en bij ons komt het meer in de richting van een polka/klompendans. En toch wil naoom er thuis mee verder (nou, dat zien we dan wel weer)

Goed, met gierende banden gaan we hier weg. Op naar San Andres. Een klein dorpje wat hoger ligt dus ook aangenamer qua temperatuur. 

We pakken deze plek nog mee vanwege de archeologische parken. De bus die we pakken gaat niet helemaal onze kant op. Maar joh geen probleem. Je zet ons ergens af in de berm in de goede richting en de andere bus pikt ons wel weer op. Dus zo gezegd zo gedaan. 

Best gek om met je hele meuk op een hoekie van de snelweg te staan. Maar alles is goed gekomen (had de reisautist van een paar jaar geleden nooit gedacht)

Het dorpje zelf is niet heel bijzonder. Het hotel daarentegen ook niet. Maar wel met een keukentje. Dus ik zoek een supermarkt en probeer wat te kokkerellen (na eerst de pannen van te voren drie keer af te wassen). De vrouw van het hotel verkoopt graag toertjes en weet er veel vanaf. 

Maar niet wat ze er voor moet vragen en ze zet veel te hoog in. Nou dat gaan we dus zelf maar regelen. Blijkbaar hoort ze niet graag nee en tijdens het koken steekt ze drie keer het riedeltje af waar we allemaal wel niet naar toe gaan. Nou, meer als de helft wil ik helemaal niet heen. 

We lopen naar de plaatselijke vvv om info te vragen. De vrouw schiet gelijk in de stress van Engels sprekende mensen en belt haar collega. Die komt er zo aan en die kan ons wel helpen. Na een half uurtje wachten is tie daar eindelijk. We stellen onze vraag nogmaals en krijgen een hoop Spaans terug.

Als we vragen of hij wel Engels spreekt is het antwoord dan ook nee. Dusssssss

In de avond word het vrij koud en dan is het heerlijk om even warm te douchen. Nou niet hier dus. Allereerst is er geen water (dan is douchen sowieso lastig). Na een paar uur heeft ze toch maar de kraan beneden aangezet. Maar nu graag warm. 

Een hoop moeilijk kijken en mijn vloeiend Spaans (El aqua est non caliente, esta frio brrrrrrrrr) herhaal ik maar elke keer een stukje dwingender. Och, blijkbaar was er nog een schakelaar die ze vergeten was. Nou met pislauw water dan eindelijk douchen. 

Na een lekkere bak yoghurt met fruit als ontbijt  lopen we naar de bushalte (oftewel de weg) en pakken deze richting het archeologische park. 

Ik ben even vergeten welke inheemse stammen hier allemaal rond gelopen hebben. Maar ze hebben nog aardig wat beelden achter gelaten. Erg mooi bewaard gebleven. 

En had ik al verteld dat ze hier ook van koffie houden in Colombia. Zelfs midden in de jungle staat er ineens een leuk koffietentje met een geweldige straffe bak. Zoemend van de cafeine terug naar het dorp.

En soms heb je een pareltje van een restaurant te pakken. Het wordt gerund door een jong maar zeer enthousiast stel. Zij staat in de keuken en hij probeert de gasten te entertainen. En aangezien we de enige zijn hebben wij even geluk. Ze kookt zoals ze van haar moeder heeft geleerd en die weer van haar moeder en alles wat ze maakt haalt ze zelf uit de jungle. 

En elk ingrediënt is natuurlijk hartstikke goed voor je en als ik hem moet geloven wordt ik nooit meer ziek als ik dit allemaal eet. Ik herken helemaal niks van de spullen die er liggen maar ik heb er volle vertrouwen in dat het goedkomt. Ik zie haar op een gegeven moment ook iets van boomschors er in gooien. 

Maar na een dik uur aan kokkerellen (en wij dus alle muziekinstrumenten moeten uittesten van de plaatselijke stam) komt er een flink bord met groenten op tafel (thank god) En misschien hadden we heel erge trek, maar dit was me toch een partijtje lekker. En blijkbaar weten zij ook dat knoflook goed voor je is want die was goed vertegenwoordigd. 

Het is een vroegertje want de volgende ochtend hebben we de bus van 4 uur. En de jongen van het hotel staat ons hartelijk uit te zwaaien (denk die hij blij is dat we weg gaan na uren zeuren om warm water). We pakken ons laatste dorpje voor we terug gaan naar Bogota.