Week 24

We hebben de bus van 3:30 richting Neiva. Die duurt 6 uur, dus we kunnen een beetje bijslapen. Neiva is een wat grotere stad dus daar moeten we overstappen naar Villa Vieja, een voorstadje van de Tatacoa woestijn.

De nieuwe busrit is er weer een in het rijtje bijzonder. Blijkbaar had de chauffeur nog niet ontbeten dus die ging na een aantal meter even uitgebreid boodschappen doen. En als ze het bij de ene winkel niet hebben, ga je toch gewoon naar de andere. Uit het raampje schreeuwt een vrouw dat ze graag een colaatje wil. En de chauffeur neemt het nog mee ook (ik heb wat ideeën voor de box van de RET).

Nadat hij ook nog even uitgebreid gaat tanken, kunnen we dan eindelijk opweg. We komen aan in Villa Vieja en pakken van daar een tuktuk richting de woestijn. Bizarre prijzen vragen ze voor een klein ritje, maar volgens hun zijn dat vaste prijzen die de overheid bepaald heeft. Tsja, dat het op jouw papiertje staat betekent nog niet dat het waar is amigo. Maar goed, we hebben weinig andere opties dus vamanos.

En wat kan je eigenlijk verwachten van een hotel midden in de woestijn. Eigenlijk niet zoveel. Ik had al weinig verwachtingen, maar alsnog moest ik het naar beneden bijstellen. We slapen in een ecologisch hotel. Oftewel een hotel die rekening houdt met het milieu.

Nou dat hebben ze creatief bedacht want we slapen in een hutje gemaakt van oude plastic flessen (alsof je in de embalage van de Albert Heijn ligt)

Terwijl we naar het keukentje lopen komt de eigenaresse ons wild zwaaiend begroeten. Ze maakt een hoop schud bewegingen en met al mijn Spaans wat ik de afgelopen periode geoefend heb kom ik er niet uit wat ze bedoelt. Gewoon lachen en zwaaien dus. Achteraf hoor ik dat we een aardbeving hadden (een kleintje wel) en dat de vrouw dat dus bedoelde. Nou ja, kunnen we ook weer afstrepen dus.

Er is natuurlijk weinig culinairs in de buurt dus eten we bij het hutje. Naomi probeert de vegetarische optie (wat eigenlijk hetzelfde is wat ik heb behalve de kip). Blijkbaar dachten ze dat we best patat met rijst en spaghetti een geweldige combinatie zouden vinden)

De zoon van het gezin wil ons graag (en voor een ruime vergoeding natuurlijk (8km ritje voor 23 euro) in zijn tuktukje door de woestijn leiden, Via google translate appen we over en weer en hebben een mooie route uitgestippeld (dit had ook allemaal lopend gekund, maar het is 85 graden buiten dus mijn inspanningslevel is -50)

We pakken eerst de rode woestijn. Die is echt prachtig en heeft bizarre rotsformaties. Het is echt bloedhoere heet en dat maakt de beleving van de woestijn des te intenser. We komen halverwege een klein geitje tegen. Die vindt ons blijkbaar zo gezellig dat hij de hele route met ons meeloopt. Dus we dopen hem om tot Amigo2 (zie Qulatoaloop in Ecuador)

Na een helse tocht door de rode woestijn, komen we als een soort Fata Morgana bij een klein cafeetje uit en drinken een ijskoude mangoshake. We laten Amigo achter bij de dochter van de baas (die Amigo waarschijnlijk in zijn volgende Almuerza stopt) en pakken de tuktuk naar de grijze woestijn.

Een heel ander landschap op nog geen 5 km afstand. Waar we eerst in het koper rode landschap stonden, staan we nu in een dof grijs maanlandschap. Hele andere formaties en vergezichten doemen op en ook hier hebben we een fikse wandeling. Gelukkig gaat de temperatuur iets omlaag

Naast ons hotel is een sterrenwacht en we kunnen in de avond via de telescoop naar de sterren en planeten kijken.

Voordat we door de gigantische telescopen mogen kijken, hebben we eerst nog een machtig interessant verhaal van drs meneer huppeldepup. Alleen hij spreekt alleen maar Spaans. En kapot verveeld en hangerig zitten we de langdradige 45 minuten uit (ik snap mijn leerlingen compleet)

Eindelijk mogen we door de telescoop kijken en duwen iedereen weg zodat we zo snel mogelijk hier weg kunnen. En het enige wat we zien is een witte stip. Niks volle maan met kraters, niks Saturnus met grote ringen er omheen. Nee, een witte stip, dat is alles.

Nou de volgende ochtend in de veel te dure tuktuk weer terug naar het dorpje en terug naar Bogota.

Omdat het onze laatste dagen in Colombia zijn (en we natuurlijk wel heel erg basic hebben geleefd de afgelopen dagen) gunnen we ons een luxe hotel. Een prachtige kamer met geweldig uitzicht in de wijk Choupypoepie (of iets Colombiaans wat er op lijkt).

Een geweldig groot bed, een heerlijke douche en zelfs een keukentje om wat te kunnen koken. En na al die broodjes gebakken ei en gerechten met rijst is het fijn om eens iets anders te eten. Gelukkig heeft Bogota grote supermarkten en ga ik eens uitgebreid aan de shop.

Terwijl Naoom op de kamer dingen voor Indonesië gaat regelen, ben ik op excursie door de geweldige supermarkten hier (ik struin makkelijker 2 uur door de supermarkt dan een hike van een half uur)

Het is ook fijn dat we 3 dagen in hetzelfde hotel blijven. En met het zelfgemaakte maaltje en een filmpje op Netflix, hebben we een heel klein beetje een huiselijk gevoel.

Nadat we uitgebreid het thuisfront weer gevideobeld hebben, pakken we een Ubertje richting het centrum en bezoeken het Goudmuseum.

Ook heb ik nog een restaurant op mijn ‘eetlijstje’ staan waar Anthony Bourdain ook gegeten heeft. En daar eten we Aijoaca. Een soort dikke kippensoep met rijst en avocado. Nou, was het de rij van 1,5 uur waard. Laten we deze keer maar zeggen van wel.

Deze dagen zijn voornamelijk om voor te bereiden, maar we pakken toch ook nog even een braderietje mee. Niet veel bijzonders dus maar weer snel naar die heerlijke airco op de kamer.

Ons hotel staat in een chiquer gedeelte van Bogota, dus de restaurantjes zijn ook wat hipper. We doen een cocktailtje bij HAB. Uber fancy (er staan zelfs rijen influencers om foto’s te maken in de gang). Na 1 cocktail zijn we door ons dagbudget heen en eten de rest van de avond de restjes op onze kamer.

Onze laatste dag in Bogota doen we lekker relaxed. We ontbijten bij een leuk zaakje op de hoek (heerlijk knapperig zuurdesem brood) en pakken onze tassen grondig in. Want er wacht ons een trip from hell van 54 uur richting Indonesië. Laten we hopen dat we dat een beetje goed doorkomen