Week 14

Het was letterlijk en figuurlijk een turbulentie vlucht. Een kleine fittie met de steward zorgde voor een geïrriteerde vlucht. Om een lang verhaal kort te maken: tijdens het eten bestel ik een rode wijn. Bij het geven gooit hij zonder te kijken het halve glas over mij heen. Als ik hem er op aanspreekt zegt hij doodleuk och dat kan ik me niet herinneren en loopt door.

Hoooooooo wacht eens even. Kom jij eens even terug. Venijnig pling ik een paar keer met m’n belletje. En na een tijdje komt hij terug. En doodleuk zegt hij hetzelfde. Nou heb ik hem in het Nederlands toegesproken maar hij begreep het.

De hoofdsteward kwam even langs om het op te lossen. Of ik voor 25 dollar aan snacks wil om het goed te maken. Alleen niet nu maar een volgende vlucht. Ff serieus. Maar ik mocht me in de businessclass even opfrissen. Ook mocht ik de rest van de vlucht de wijn uit de business class drinken (dit keer maar wel witte wijn) nou en dat heb ik gedaan ook.

We blijven in een groot hostel. The secret garden in Quito en hoe leuk is het altijd als er iemand met een bordje je staat op te wachten bij de uitgang.

Gerardo is een vrolijke man en praat zoals speedy Gonzales (de een na laatste klemtoon gaat steeds omhoog) maar we hebben een gezellige rit. Ook al is het al vrij laat.

We hebben een eigen kamer, maar als we er naar toe willen moeten we alsnog de dormatorie door. We zijn zo moe dat we het voor lief nemen en gelijk gaan slapen.

Blijkbaar weten de mensen van de dormatorie ook niet dat er nog een kamer in hun slaapzaal zit dus ze zetten hun tassen ook pontificaal voor onze deur. Als we er uit willen vallen alle tassen onze kamer in. Okay dat regelen we later.

In Otavalo is elke zaterdag een grote markt met allerlei gezelligheid. En ja zaterdag is voor de markt. Dus ook al zijn we nog een beetje moe van de reis (tijdsverschil valt mee, maar de hoogte speelt een grote rol) pakken we toch de bus. En we leren gelijk dat bussen op een bijzondere manier werken.

Wat duidelijk is, is dat alle openbare bussen blauw zijn. Das mooi. Maar elke buschauffeur is eigenaar van zijn eigen bus dus werkt niet echt via schema’s of routes. Hij zegt wat zijn eindbestemming is en als jouw plek op die route is geef je aan waar je er uit moet. En wij als gringo’s snappen daar vrij weinig van en na drie verschillende bussen komen we alsnog niet helemaal bij onze bestemming aan.

Maar de mensen proberen ons zo goed mogelijk te helpen (ik ben nu al gek op Ecuador). De markt is gigantisch en het is een hoog gehalte aan poncho’s en allerhande mutsen. En dat is eigenlijk geen overbodige luxe. In de avond koelt het toch aardig af. Naar ongeveer 4 graden. We eten wat in ik ga weer op onderzoek uit naar mooie maskers.

Gelukkig weten we voor de terug weg een bus te vinden die rechtstreeks gaat. Helaas nog geen nieuwe kamer want de oliegenerator naast ons raam meurt behoorlijk.

Secret garden biedt leuke toertjes aan en we doen de free walking tour met Fernando als onze gids. Ik heb eerlijk waar nog nooit zo’n leuke en toch educatieve tour gehad als van hem (kregen onderweg veel te proeven dus dan zit je al snel goed)

We stoppen zelfs bij een plaatsje voor een chocolade proeverij (niet te zuinige stukjes ook). Ecuador is natuurlijk het land van de chocola (en van koffie maar daar zijn ze zelf niet al te groot fan van, puur voor export dus zit nog met instant meuk)

Maar de chocola lusten ze wel en we proeven wat bijzondere combinaties. Munt en gember vielen nog mee, maar olijf en citronella (alsof je een muggenkaars opeet) waren wat gewaagder.

Hij praat veel over eten maar ook over de cultuur en met mijn stomme kop zeg ik ja op de vraag of iemand de salsa kent (ik heb een gouden ster bij Sitton maar dat betekent natuurlijk niet dat je kan dansen) maar het was al geregeld, ik zou met hem de salsa aan de groep aanleren.

Nou wist hij nog wel een mooi plekje ook. In de trouwzaal van een sjiek hotel hadden ze speciaal een dansvloertje neergelegd. Gelukkig deed hij veel voor, maar deze Hollandse heupen konden zijn ritme moeilijk bijbenen. En bij aankomst in het hotel helaas weer geen nieuwe kamer want het water in de douche stopt er mee zodra je net helemaal ingezeept staat.

De naam Quito betekent letterlijk het midden van de aarde en dat is ook precies waar onze volgende activiteit naar toe gaat. Weer een nieuwe gids, Matteo. Klein overactief Ecuadoriaantje die graag over zichzelf praat. Na een kort ritje weten we zijn hele familie geschiedenis.

Ze hebben er een heel museum omheen gebouwd en eerst krijgen we wat info over de cultuur en natuur. Ook het gebruik om de hoofden van je vijanden te koken, te krimpen en om je nek te hangen werd even geshowd. Hmmm gebeurt vooral nog in de Amazone (nu alleen nog maar met aapjes)

En ook hier weer een chocolade proeverijtje (rot zeg) en door naar het echte middelpunt van de aarde (in ieder geval de enige die aan land de evenaar met de 90 graden lijn kruist).

We doen wat proefjes en het is echt bizar hoeveel invloed de aarde op je kan hebben. Nou kon ik al niet normaal over een rechte lijn lopen, maar nu zeker niet. Ook kan je een ei laten balanceren op een spijker. Super interessant en we hebben een gezellige groep.

Op de weg terug praten we gezellig over Ecuador en welke reizen de andere backpackers hebben gedaan. We zien alvast de meest bizarre video’s van de Galapagos met hamerhaaien en reuze schildpadden. Maar blijkbaar was dat teveel voor Matteo want hij had ook nog een verhaal over zijn vader en of we ook nog even naar hem willen luisteren (nou eigenlijk niet).

Maar we sluiten af met een Canelasso (een warme cocktail) en daarmee maakt hij het toch weer goed.

Hehe eindelijk hebben we een andere kamer. Helemaal beneden naast de wasserette. Dus het ruikt heerlijk naar schone was. Maar het belletje van de wasserette gaat om de 5 minuten en de rij van de ophaal is voor onze deur. Erg gezellig maar niet na 10 uur in de avond.

We doen een boodschapje voor onze trip naar de Amazone en halen voor de zekerheid wat regenponcho’s want het blijft toch het regenwoud. Naast ons hotel zit de beste coffeeshop en ik kom daar goed aan m’n cafeïne inname.

Opgewekt beginnen we aan ons laatste toertje in Quito en dat is een foodtour. We worden ondergedompeld in de wondere wereld van Ecuadoriaanse cuisine. En dat is niet alleen maar empanadas.

We beginnen veilig met een sanduche. Een broodje met zelfgemaakte ham en speciale hete saus. Ook proeven we de varkenskaas en ja dat klinkt net zo bijzonder als het smaakt (soort zult) door naar zoetigheid.

Onderweg staat een man in een net wit pak (soort melkmannetje) met een grote tank. Hij verkoopt ponch. En dat is een bizarre ervaring. Slagroom met siroop en eiwit opgeschuimt met koolzuur. Dus eigenlijk slagroom met prik.

Door naar de notenkraam. Alles met mais zit je hier goed, maar ook grote tuinbonen die ze frituren als lekker knabbeltje. En als klap op de vuurpijl een stoofpotje geit. En laat de kokkin nog een specialiteit verkopen; koeiensoep. En ja alles (behalve de bel) gaat erin. We krijgen een kommetje en gelijk de ingrediënten. En bij het woord placenta haak ik toch af.

Een bijzonder kijkje in de keuken maar ik denk dat ik het de komende weken toch bij de gerechten hou die ik ken. We maken ons klaar voor de nachtbus naar Cuyabeno. Op naar spinnen en anaconda’s 😳