Week 17

Vanuit Baños gaan we richting Cuenca en dat doen we met de nachtbus. Tsja soms moeten we ergens op bezuinigen. De stoelen zijn niet eens zo verkeerd. Tenminste als de persoon voor je niet naar achteren gaat met zijn rugleuning. En je krijgt ook altijd een gezellige film te zien, wel in het Spaans natuurlijk. En bij elke halte komen er verkopers met allerlei lekkers naar binnen (en lekken hun koelelement boven je hoofd) en je ontmoet nieuwe mensen (die achter je hun stoel vol kotsen en dat door de hele bus gaat) Nachtbussen, i love it 😭

Maar voordeel, we komen al vroeg aan in Cuenca (dat is dan wel lekker) en pakken een taxi naar het hotel. Je kan niet altijd 6 gooien en we hebben nou niet het leukste hotel van heel Cuenca. Als er bij binnenkomst 10 wierook stokjes staan te branden en er twee geurstekkers in je kamer (vanille ook nog) meuren, dan weet je dat er iets met de afvoer is.

De stad zelf maakt een hoop goed en we pakken gelijk door met een walking tour. Deze worden geregeld door het toeristen bureau. En de gids neemt er heeeeeeeel uitgebreid de tijd voor. Tussendoor hebben we ook nog wat eet stops en bezoeken we het Panamahoeden museum (wat dus eigenlijk Ecuadoriaans is). De meeste mensen nemen hier na 5 uur afscheid maar hij zou nog even laten zien waar je een lekker biertje kon halen.

Prima, wij gaan zitten en bestellen een bierproeverijtje en een kaasplankje. Maar als de ober alles neerzet is ook de gids weer terug en komt er gezellig bijzitten. Ehh stukje kaas dan maar? Nou dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Hij had best trek na zo’n lange dag en schuift het ene na het andere plakje naarbinnen. Tsja……. wij hadden ook best trek.

Maar gelukkig had ik al onderzoek gedaan naar lekkere plekjes om te eten en dat zit hier wel goed. Plekken voor goede koffie, eten waar smaak aan zit en bakkers met brood dat kraakt.

Ook vinden we een Belgisch biercafe waar ze gewoon frikandel speciaal verkopen. Maar 12 dollar vind ik toch wat veel. Mijn hemel wat kan je eten van thuis missen. Dus Sas, als je dit leest, hierbij het volgende boodschappenlijstje als we elkaar ontmoeten op Bali:
-pure chocolade vlokken
-rolletjes top drop
-stamppot rauwe andijvie met spekjes
(Pindasaus hebben ze daar wel toch?)

We genieten van de stad en van het eten maar onze volgende bestemming staat al op de planning en die hebben we pas later bedacht. Eigenlijk wilde we een treinrit doen door de bergen; de Duivels neus (ze noemen hier dingen graag duivels). Alleen deze blijkt al een tijdje niet te rijden (toch een te oude versie van de lonely planet?)

Dan wordt het Montanita. Deze plek is laidback surfersparadise.  Nou, wat moeten wij daar dan zou je zeggen. Hier kan je dus walvissen spotten. Hups, die bus weer in voor een wiebelige 8 uur naar montanita (#iloveit)

We worden ergens langs de kant van de weg gedropt (zoals dat hier hoort) en staan bepakt en bezakt om ons heen te kijken. Het is maar een heel klein dorpje, maar ziet er heel gezellig uit. Het schijnt dat veel mensen hier als toerist komen en blijven hangen (nou wij komen weer terug naar Nederland hoor).

Ons hotel ligt buiten het drukke party centrum maar als we de straat doorlopen komen we langs Hotel Resort Merman. Een groot bord versiert met kleurrijke vlaggetjes geeft aan ‘kleding optioneel’. Toch ff gluren. Maar de bomen zijn net te hoog. Wel schalt er heftige muziek uit de speakers.

Omdat de treinreis niet doorging hebben de we hier 3 dagen. De eerste echte dag gaan we even relaxen (noodgedwongen ook want het rommelt flink in de buik). Maar daarna gaan we weer op avontuur.

Om de walvissen te spotten moeten we nog een klein busritje maken naar Puerto Lopez. Er is maar 1 weg, dus alle bussen gaan die kant op. Hoe werkt het: je gaat naar de weg. Je wappert met je hand als er een bus aankomt en je stapt in. Easypeasy denk je.

Nou bij ons gaat dat natuurlijk weer net iets anders. Okay het eerste deel klopt. Er komt een bus aan en ik wapper met m’n hand en al op een 100 meter zien we een hoofdje uit de bus komen. Hij schreeuwt iets in het Spaans en ik ga er van uit dat hij vraagt waar we naar toe gaan. Ja hij stopt bij Lopez. Kom, stap snel in. Ja leuk, zet je bus dan even stil. Maar nee, zo werkt dat niet en als de bus er bijna is gebeurt er van alles in m’n hoofd.

Ik mis een tree en kan me vast grijpen aan de stoel voor me. Als ik me opgeklauterd heb blijkt de rugleuning niet zo stevig te zijn en val weer voorover.

Met een blauwe plek, maar met gelukkig alle spullen zoeken we al hobbelend een plekje. En na een uurtje komen we aan bij de haven.

Via via weer een adresje gekregen van een bureautje die tourtjes regelt maar eigenlijk maakt dat dus geen hol uit.

Blijkbaar had de man waar wij het geboekt hebben te weinig aanmeldingen, dus we worden onder gebracht bij een ander tourmeneertje. En ondanks dat we een Engelstalige tour geboekt hebben, zitten we in de boot met alleen maar Spaanstalige. De gids spreekt maar drie woorden Engels. Look look look, Nice en okay (nou daar komt hij de komende uren wel ver mee)

We hebben het geluk dat er een docent engels mee is die wat dingetjes vertaalt maar we gaan maar gewoon lekker kijken en genieten.

Na een tijdje horen we look look look en zien we de gigantische vormen van een walvis. Het blaast water de lucht in en alles gaat zo traag en toch gaan ze als een malle. Onze gids vindt het ook erg Nice en we gaan verder. En ineens spotten we een hele groep. 6 walvissen zwemmen netjes achter elkaar aan. En ineens zijn ze weer weg om 5 minuten later ineens heel ver weer boven water te komen. Bizar en onwijs gaaf.

Waarschijnlijk kunnen we in de Galapagos ook walvissen spotten maar dat risico gaan we niet nemen. Al met al was het best gezellig met al die Ecuadorianen (we love the Heineken) en we pakken de bus terug (dit keer bij een bushalte)

Terug in het o zo gezellige Montanita hebben we bere honger en eten we bij een Iranese Bob Marley die een Veganistisch tentje runt. Zijn prijzen zijn wat hoog, maar  we hadden even geen zin in cocina tipico. Ik bestel de falafel met naan en Naoom heeft de aubergine lasagne.

Heel relaxed is hij met alles in de keuken in de weer. Ik denk met het rollen van z’n Djonko want als ik mijn gerecht krijg schrik ik wel een beetje. Okay, als hij een Michelin ster heeft snap ik dit bordje. Maar op twee damsteentjes falafel met een flapje naan kan ik niet verder. Naoom haar lasagne komt ook in een vlaschaaltje.

Maar eerlijk is eerlijk, het smaakt uit de kunst. Je proeft er wel de aandacht en tijd en dan zal ik verder niet al te hangry reageren (we halen nog maar een pizza hier na).

Onze laatste stop in Ecuador zijn de Galapagos eilanden. Superstoer dat we er toch naar toe gaan. Voor dat we vertrokken stond deze op voorbeeld route nummer 8 maar toch niet helemaal haalbaar met alles wat we in gedachten hadden. Maar yolo en zo pakken we de bus naar Guayaquil.

Het is dat het vliegveld hier is want voor de rest wil je hier eigenlijk niet zijn. Colombia staat eigenlijk bekent om zijn drugstransport maar dat begint een beetje te verschuiven naar Ecuador en in het speciaal Guayaquil. We blijven wel een nachtje want we vertrekken vroeg.

We slapen in The White house. Aan de buitenkant een majestueuze uitstraling. Aan de binnenkant vergane glorie. Voor onze komst had ze het zwembad even aangezet (maar ik had het eerst even leeggeschept als ik haar was)

Maar geen tijd voor zwemmen. We hebben een kitchenette dus dat wordt eindelijk weer eens zelf koken. De vrouw geeft tips voor naar de supermarkt. Het luisterde erg nauw want als we per ongeluk het verkeerde steegje pakte wist ze niet of we veilig aankwamen. Dat wordt dus een Uber.

Eindelijk weer eens een flinke bak groente en vers fruit (voor een betaalbare prijs). En met deze bodem moeten we het even doen want het eilandleven op de Galapagos schijnt niet budgetvriendelijk.