Week 10

Het vliegveld van Seoul is echt gigantisch groot. We moeten ons inchecken bij terminal 1. Maar uiteindelijk moesten we nog de trein nemen naar onze gate. 

Na 6 uurtjes komen we aan op Manilla, maar daar is het minder strak georganiseerd. Een klein vrouwtje staat hele drommen aangekomen mensen in rijen te begeleiden, maar dat ging niet zo lekker. Ondertussen probeerde ze ook nog de 60 plussers er tussen uit te vissen (die mochten in een aparte rij). Maar dat bleken er ineens zoveel te zijn dat die rij bijna groter werd. 

Maar na een uurtje staan we bepakt en wel bij de taxi. We slapen in een hostel, in een dormitorium. Iets waarvan ik gezegd had deze reis niet te doen (liever verwend dan verwaarloosd). Maar het had goede recensies en een gratis toertje door de stad. 

De meeste mensen slaan Manilla over omdat het weinig interessant is en best wel crimineel, maar bij voorbaat leek het ons wel leuk om dit toch nog even te doen (iets waar ik later natuurlijk weer ontzettend van terug ga komen maar dat terzijde)

We komen diep in de nacht aan met onze Grab taxi (het schijnt dat sommige gewone taxi’s je bedwelmen en dat je dan later achter een container naakt wordt gevonden zonder je nieren enzo) maar we komen heel huids aan en de straat is nog in volle gang. Het is pas cinqo de mayo geweest. Maar ik denk dat sommige toeristen het nog niet doorhebben dat het al 7 mei is. Het is nog een grote gezellige boel en aardig druk bij de taco kraam tegenover ons hotel (met de naam onlypans😉)

Zoals ik al zei slapen we in een dormitori. Maar ondanks dat het bijna 1 uur s nachts is slapen de zaal nog niet. Geluk dan maar. En na een gebroken zeer onrustige nacht worden we wakker in Manilla met andere temperaturen dan Korea. Hier is het ipv 14 graden 34 graden. 

We wandelen na ons uitgebreide ontbijt richting het centrum van de wijk maar het is inderdaad niet veel bijzonders. Wel vinden we een supermarkt met de beste kaasafdeling die een Hollander kan wensen en met een pak vers gesneden echte Goudse kaas gaan we weer richting hostel. 

We hebben een toertje door de wijk en de jongen van het hostel doet het erg leuk. Op dit moment is er een vrij grote groep van een of andere toer die ook meeloopt en we zijn duidelijk de oudste in de groep. Maar goed. We lopen de wijk door en krijgen een inkijkje hoe het er hier op straat aan toe gaat. 

We stoppen bij een barbecue kraam en de jongen vertelt wat er zo allemaal op gaat. Na de gangbare delen komt hij aan bij de darmpjes en niertjes om vervolgens een stokje op te houden met drie kippenhoofdjes. Wat natuurlijk een echte delicatesse is. 

En als we dit interessant vinden is er ook de lekkernij Balut. Een ei met daarin het embryo van een kuiken (helaas was die kraam er vandaag niet). Maar goed, we lopen nog wat kroegen af en krijgen overal een drankje aangeboden. En nadat we onze welkomscocktails van ons hostel ook hebben ontvangen staan we plots in het feestgedruis van de rooftopbar. 

Het is 1 grote dolle boel maar wij taaien rond 20:00 toch maar af (kunnen we toch niet meer zo goed) want we moeten ook weer vroeg op voor onze vlucht naar Coron. 

De Filipijnen bestaan uit honderden eilandjes en die zijn natuurlijk per boot te bereiken maar in veel gevallen is het goedkoper om met het vliegtuig te gaan. 

We komen aan bij de terminal en de mensen van de tassencontrole hebben er al lekker de sfeer erin. Ze zijn zo met hun grappen bezig dat de hele tas geeneens bekeken wordt en kunnen we gelijk doorlopen. 

In een grote hal wachten we tot onze vlucht wordt omgeroepen. Er zijn 3 deuren gate 1, 2 en 3 maar achter die deuren kom je allemaal in dezelfde gang terecht naar het vliegtuig. 

Het zijn kleine vliegtuigjes en zeker niet ingericht op de ietwat grotere westerse man. En met mijn knieën in de rug van degene voor mij komen we na een uurtje aan in Coron. 

We landen tussen de rijstvelden en worden omringd door palmbomen. Er staat een mannetje parasolletjes uit te delen want we moeten toch 10 meter in de zon lopen naar de koffers. 

Alles gaat op zijn gemak maar toch zit er een logica in. Een klein dik fillipinootje vraagt in welk hotel we zitten. Purple homestay. En met een geweldige bulderstem roept hij een paar keer PURPLE PURPLE en een handje gaat omhoog in de groep taxichauffeurs. 

En zo gaat het bij iedereen en worden we allemaal onderverdeeld in busjes. We rijden nog een uurtje richting onze homestay. Voor 6 euro per nacht hebben we een klein kamertje in Coron, maar met het meest geweldige uitzicht over de baai en de bergen. 

Het ligt op een flinke klim omhoog en we moeten er bij de slagerij het steegje omhoog. Alles van het varken hangt in de vitrine en twee kraaloogjes staren je aan vanaf de grote vleeshaak in het plafond. We lopen snel door. 

Eigenlijk is Coron een grote hoofdstraat waar alles gebeurd. Kleine scootertjes die omgebouwd zijn tot een soort tuktuk (tricycles) rijden af en aan. Heb je geen zin om te lopen kan je gewoon in zo’n tricycle stappen en voor 20 peso ben je aan de andere kant. Supermakkelijk. 

We blijven hier drie nachtjes en vanaf hier gaan we op expeditie. Nou ja het schijnt langs allerlei eilandjes te gaan die ze ook gebruikt hebben bij Expeditie Robinson. Maar nu zonder opdrachten, bondjes en hopelijk wel met eten.

Zodra de avond valt hebben we een onwijs mooi uitzicht vanaf het balkonnetje en bij het ondergaan van de zon gaan de karaokesets aan. Want Filipinos doen niets liever. En terwijl er vol passie wordt gezongen door zowel de bevolking als honden, katten en hanen proberen wij enigszins een oog dicht te doen. 

Wat vaak gebeurt op dit eiland is dat de stroom uitvalt. Maar gelukkig staan alle karaokesetjes op een aggregator dus staat niets ze in de weg tot diep in de nacht door te gaan (onze ventilator staat dan weer niet op die aggregator)

Gelukkig beginnen ze ook weer om 6 uur in de ochtend dus wij springen er uit. Hebben we nog wat aan onze dag.  

Aangezien we ons duikbrevet hebben, moeten we daar natuurlijk gebruik van maken en we boeken een fundive bij Reggea Dive Center. Onze divemaster heet Joshua en heeft blijkbaar voor de gelegenheid zijn Feyenoord pet op gezet. Wij waren daar blijkbaar enthousiaster over dan hij. Sowieso zat Joshua er niet zo lekker in die dag want er zat weinig interesse in zijn duik. Toch wel weer een paar mooie en bijzondere vissen gezien. 

Als we aankomen in Coron moet Naomi natuurlijk ook de berg beklimmen. 772 traptreden naar een prachtig uitzicht op het stadje. Tuurlijk doen we, met 38 graden doe ik niets liever. 

Naast ons hotelletje zit ook het hoofdkantoor van Buhay Isla. De organisatie waar we straks 3 dagen van eiland naar eiland hoppen. Van te voren werd er al gezegd dat het erg basic zou zijn dus ik bereid me voor op het ergste. 

Het wordt ook al gauw duidelijk dat we niet de enige Nederlanders zijn op de boot (18 van de 24). De begeleiding heeft er zin in en na deze informatieavond begint het ook nog eens onwijs te gieten (hopelijk niet als we op een eiland zitten). 

Maar we treffen het. De plassen van gisteravond beginnen weer een beetje op te drogen en we pakken een scootertje naar de haven. Daar ontmoeten we elkaar weer en het is nu niet meer de vraag waar je vandaan komt maar uit welke regio. 

Ook hier merken we dat we niet meer helemaal thuishoren tussen de 20 jarige, maar zijn er gelukkig ook nog wat 30 plussers. 

We varen van de ene na de andere droombestemming en snorkelen tussen het mooiste koraal (wat lopen ze toch te zeiken bij dat Robinson programma) en dan het eten😍

Er zit dus in dat keukentje 1 iemand hele dagen lettertjes te snijden uit meloenen en aubergines om ons welkom te heten op een ananas. En na de hele dag actief in de weer smaakt het des te lekker. 

In de namiddag komen we bij ons eerste basecamp. En ja de hutjes zijn basic, maar wat is het hier prachtig. Vanuit het hutje kijk je uit over de zee. Overal mooie bloemen en na een tijdje komt de rum op tafel. Als het avond is is het echt donker dus we besluiten maar naar bed te gaan. Naast dat het bloedheet is in het hutje gaan de jongeren nog flink door. Maar na een tijdje moet opa toch even eruit om ze allemaal naar bed te sturen. 

We varen van Coron naar El Nido en het is veel op de boot zitten. Je wordt wel een beetje lui van dat eilandleven. Je enige beweging is een beetje kajakken of snorkelen. Maar wat een moois. We zwemmen met roggen, parrotfish. En na een tijdje ook met zeeschildpadden. De crew van de boot doet hun best om ons zoveel mogelijk te laten zien en Naoom duikt met de gopro gretig achter ze aan. Hoogte punt was zelfs tijdens een fikse regenbui in de zee zwemmen en dan door kleine holtes een grot binnengaan. Soort canyoning. Geweldig hoe de regen door de opening in de grot naar beneden valt. 

Het tweede basecamp is iets primitiever qua hutje maar maakt het ruimschoots goed met zijn vergezichten. En als het zonnetje langzaam ondergaat, het witte zand en blauwe zee zalmroze kleurt mag je jezelf toch weer gelukkig prijzen en kan je toch best een beetje emo worden dat je op deze aarde woont (dit kan ook door de drie glazen rum cola komen maar vond het toch een mooi moment)

Na wederom een broeierige plaknacht (van een collega de term zwanus geleerd, is dus echt een ding hier) waarin alles schuurt van het zand, vet aanvoelt en zelfs de muggen niet meer bij je in de buurt willen komen is het eindelijke zover en bereiken de haven van El Nido. 

We nemen van iedereen afscheid. Dag doeg daag doei doei houdoe. Is het lekker om weer even in de airco van het hotel te liggen. En wat is een douche dan toch een ontzettende luxe. 

Nadat we het hele riool verstopt hebben met al het zand wat uit onze poriën kwam zetten gaan we ons opmaken voor nieuwe avonturen in El Nido.