Week 12

Vanaf Cebu is het 2,5 uur met de boot richting Bohol, een van de vele eilanden van de Filipijnen. Bij de pier is het weer een grote Filipijnse chaos. Je moet met al je zooi wel eerst door een douane poortje en er gaat een apparaat over je tas, alles piept en loeit. Maar we mogen allemaal doorlopen 

We melden ons bij de kleine balie en terwijl we ons inschrijven willen er zes man gelijk je tas inchecken. Ho, wacht, ik heb nog geen koffie op. Dus dit gaat me iets te snel allemaal. 

Okay, alles veilig aan boord. Nu op naar de koffie. Ik bestel een Americano, maar krijg meer water dan koffie. In de tussentijd staat de boot al te loeien en moeten we nog opschieten om aan boord te komen. 

We zitten op het bovendek en hebben lekker de wind door de haren en na die 2,5 uur staan we op de pier van Bohol. We hebben ons hotel op het kleinere eilandje Panglau wat met een brug vastzit aan Bohol. 

Zodra we op de pier komen worden we bedolven door taxichauffeurtjes en toermeneertjes die ineens allemaal onze bestie zijn. Maar slimpies dat we zijn hebben ons huiswerk gedaan en nemen gewoon de tricycle (voor 1/3 van de prijs van een taxi)

Basketbal is een dingetje hier en met een live verbinding via telefoon houdt onze chauffeur de stand scherp in de gaten. Bohol is groen en tropisch en erg warm. 38 graden is het en dan zijn we nog niet op het heetst van de dag. 

Aangekomen bij ons hotel is al snel duidelijk dat de foto’s op Booking.com pre Corona zijn gemaakt. Hmmm, de houten hutjes met rieten daken kloppen. Maar dat zwembad met bubbelbad in het midden van de binnenplaats is een wat troebel vijvertje geworden. En de bloemen op de kamer hadden ze waarschijnlijk net weggehaald. 

We ontbijten maar alvast hier in afwachting tot alles klaar is want we zijn wat vroeg. En na een flinke bak sterke (oplos)koffie is de wereld weer wat leuker. 

We regelen een (iets te dure) scooter bij het hotel (geen zin om helemaal naar de andere kant van het eiland te lopen voor die 100 peso minder) en brengen een bezoekje aan de Tausier aapjes. Hele kleine schattige aapies met ogen zo groot als schoteltjes. 

We bezoeken ze in een reservaat waar ze goed verzorgd worden en mogen maar met een paar mensen per keer langs de bomen waar ze in zitten. We mogen niet praten want ze zijn erg gevoelig voor stress (en als ze dat hebben plegen ze zelfmoord). 

De verzorger maakt de foto’s want nogmaals ze krijgen snel znoen (stress) en met de camera op nog geen twee centimeter van het kleine beesie hadden wij het misschien iets subtieler gedaan. 

We dachten nog voor het regenseizoen op de Filipijnen te zijn, maar blijkbaar begint het wat vroeg dit jaar. We zagen wel al een wat donkere lucht maar de buien komen echt uit het niks en een stortvloed aan water komt er over je heen. 

De grote dikke regendruppels komen toch best hard aan als je op de scooter zit dus we schuilen maar even onder een afdakje. Zo kom je nog eens aan een praatje als je staat te wachten. Een klein Filipinomeisje staat ons met grote ogen aan te kijken alsof ze nog nooit een grote witte man heeft gezien.

De volgende dag is het weer bloedheet en we pakken de scooter richting een ondergrondse vijver. Een soort cinote. Leuk natuurlijk om vanaf te duiken maar ik heb toch nog erg veel ‘last’ van m’n oren dus naoom gaat wel. Nou dat was 15 minuten leuk en we gaan weer door. 

We scheuren met het scootertje langs vele dorpjes en het is opvallend dat elk dorpje zijn eigen vibe heeft. Het ene dorp is netjes en met mooie aangelegde tuintjes en een paar meter verder gore hutjes en veel afval op de grond. Op het eiland zij ook bizar veel zwerfhonden. Ik kan niet zeggen dat ik de grootste hondenliefhebber ben, maar dit breekt je hart. Uitgemergelde bibberende beestje onder de schurft of dood langs de kant van de weg. Vaak nog puppies ook. 

Maar dat zijn niet de enige dieren die we onderweg tegenkomen. We zien geiten aan touwtjes, tientallen hokken met hanen (voor het hanenvechten) en vaak ineens uit het niets bots je bijna tegen een waterbuffel aan (en die zijn huge)

En voordat ik denk hé ik voel een druppel zitten we weer middenin een geweldige regenbui. We moesten nog tanken dus maar even stoppen bij een pomp. 

We vinden een klein lokaal pompje en trekken als grote logge Nederlanders weer veel bekijks tussen die kleine Filipino’s. Als twee druipende Willempies staan we daar te wachten tot de storm gaat liggen. En laat het nou ook bizar hard gaan donderen. 

Na bijna drie kwartier wachten vond ik het wel genoeg en besluiten we toch door te gaan. We rijden langs de prachtige rijstterassen (die vast mooier waren met een zonnetje) maar wat is dit alsnog mooi. Een gevoel van vrijheid op het scootertje door die immense velden met in de verte de waterbuffeltjes die staan te grazen. Goh, rijden wij hier maar mooi met z’n tweetjes.

Naoom had weer een waterval gevonden en gelukkig zat er een restaurantje bij. Ik moest gewoon even opwarmen met een  bak koffie en warme soep. Naoom snelt even naar beneden naar de waterval, maar komt snel weer terug. Door de vele regen is de waterval zo krachtig dat haar lenzen er bijna uitgeblazen werden. Nou mij niet bellen. Ik zit hier lekker met m’n bakkie. 

We zitten nu wat meer naar het binnenland toe dus de wegen zijn ook wat Spartaanser. Grote kuilen en modderpoelen moeten we trotseren. Achteraf lachen, maar toen hadden we wel wat strak geknepen billetjes naar beneden. Op een gegeven moment was het zo erg dat we eerst te voet een pad door de blubber moesten maken anders hadden we nooit verder kunnen rijden. 

Tot op de naad nat en tot het bot verkleumd komen we weer bij het hotel. We halen een cupanoodletje en nemen een warme douche.

Naoom is van de planning en toen ze vertelde over de chocolat Hills van Bohol zei ik: say no more. Bergen van chocola? Kom maar op. Maar nee het zijn bergen met verdord gras. Dus bruin als chocola. Wat een deceptie. Maar goed gelukkig ging er een hele steile trap naar boven. Die ook nog eens erg lang was. En met 40 graden had ik het weer erg naar m’n zin. 

Om het af te maken had naoom via haar vegan app Happy Cow weer een tent gevonden om te eten.  Nou prima. 

Maar nee. Van de mooi geasfalteerde weg moesten we door de bosjes naar beneden een steile kiezel weg af met kuilen en butsen en terwijl we naar beneden stuiterden heb ik misschien wat onaardige dingen geroepen. 

In ineens in het niemandsland zien we het bordje van het restaurant. Nuts Huts (ik snap de naam). Maar we zijn er nog niet. Want het bordje is het begin van een kleine 400 treden naar beneden

En terwijl naoom al lekker naar benden afdaalt volg ik met frisse tegenzin. Beneden aangekomen verdween het meteen want wat een uitzicht hebben we ineens. Midden in de jungle van Bohol zit ineens een prachtig plekje met uitzicht over de rivier en horen we in de verte een koor van lokale stammen die er heftig op los trommelen. 

Naoom is blij met haar salade en ik neem genoegen met een bonenburger. Maar met een ijskoud biertje uitkijkend over de rivier maakt het weer een hoop goed (oh ja we moeten ook nog terug) 

De vrouw van het restaurant zegt dat bijna niemand met de scooter hier komt. Het is veel makkelijker met de boot (nou ik zal het onthouden voor de volgende keer……)

Ons hotel zit eigenlijk op een ander gedeelte zoals ik al zei. Maar dat gedeelte hebben we nog helemaal niet gezien en dat is eigenlijk hartstikke leuk. Allemaal kleine hipster tentjes en we zien ook gelijk waar alle toeristen gebleven zijn. 

We nemen een drankje bij Shaka. De ‘chocolat monkey’. Alsof je een pot Nutella leeg eet (maar dan een soort van gezond) en om het hier goed af te sluiten gaan we met een gigantische regenbui terug naar het hotel

We gaan alweer naar het volgende eiland. Met de boot richting Siqujor. We hebben via het hotel een pick up geregeld en als we aankomen staat er een heel blij mannetje ons op te wachten. Hij heeft zijn best gedaan op het bordje. Met mooie sierlijke letters staat naoom haar naam. En dit keer geen ongemakkelijke tricycle, maar een comfortabele auto (met airco😍)

Hier hangt een hele relaxte vibe en als we de haven verlaten wordt het alleen maar beter. Op de weg naar ons hutje krijgen we gelijk te horen waar we wel en niet moeten zijn. Ik sla de tips op en nadat we ons hebben opgefrist, het noodzakelijke scootertje hebben gehuurd, kleden we ons netjes aan en gaan eens ‘echt’ uit eten. 

Bij de Italiaan 🤣. Maar dit zaakje wordt gerund door een echte. Pizza uit de steenoven. Vers gemaakte burata. Knapperige bruschetta. Maar belangrijker nog…….een glas wijn. Na twee maanden weer eens een glas wijn. En het smaakte gooooeeeeeeddd (de tweede ook)

Na de espresso met vers gemaakt vanille ijs ga ik als een gelukkig man naar bed. 

Daar wordt de volgende ochtend natuurlijk gelijk misbruik van gemaakt want we gaan weer op pad naar een waterval. Een waterval met drie etages. Erg leuk, maar erg toeristisch. Met slingerende fotografen die mensen op een vlot fotograferen en een hoop kraampjes hebben we het snel gezien. 

Door naar de enchanted tree. Een mooie oude boom waar je onder kan zitten en met je voeten in het water zodat de vissen er lekker aan kunnen sabbelen. Maar wat een big ass vissen zitten hier. Je bent gelijk een teen kwijt als je die laat sabbelen. 

Op een uurtje hiervandaan zit Apo eiland. Een prachtige plek om te duiken. Staat in de top 10. Maar we horen dat er een Tyfoon aan komt. Ehhhhh…….sorry. Ja een superTyfoon zelfs. Terwijl ik aan het googelen ben naar info zie ik foto’s van Tyfoon Hayan van een paar jaar geleden. Daar word ik niet vrolijk van. 

Hij is nog op veilige afstand maar we merken wel dat het weer steeds slechter gaat worden. De golven worden ook steeds groter. 

Helaas voor ons wordt een toch naar Apo vanaf Siqior afgeraden, maar we doen toch maar een duikje op dit eiland. En die is ook niet verkeerd. Mooi koraal, schildpadden en zeeslangen. Ik begin dat duiken steeds leuker te vinden en onder water heerst er zo’n serene rust. Alsof alles in de vertraging staat. Helaas de tijd niet en voor we het weten zijn er weer 50 minuten voorbij. 

In de middag kijken of we toch op ene andere manier naar Apo kunnen. We nemen de gok en plannen een trip naar Dauin voor de volgende dag. Daar zit ook een duikschool die duiktrips naar Apo aanbied. 

Via onze duikmeneer hier kregen we de tip om op de brug te eten. Deze meneer weet wat lekker is (hij heeft een mooi rond buikje) dus we vertrouwen erop dat het goed moet zijn. 

Terwijl we naar de brug rijden komen we langs een grote sporthal. Voor de hal staan er tientallen tieners in compleet gala te wachten tot ze naar binnnen mogen. Dat moeten we natuurlijk even van dichtbij bekijken. Achter de hal is een open ruimte en via de coulisse kunnen we naar binnen gluren. 

Het is een highschool prom en de meisjes (jaartje of 16) hebben prachtige, zwaar versierde bijna bruidsjurken aan. 1 voor 1 komt er een koppeltje binnen. De meiden blakend van zelfvertrouwen. Ze voelen zich allemaal een prinses en stralen van oor tot oor. De jongens daarentegen sjokken er doodongemakkelijk naast. Wel mooi in pak, maar de meeste hebben veel te grote schoenen aan (waarschijnlijk van paps geleend)

Ik vind dat we dit in Nederland ook meer moeten doen. Dit is toch gaaf en ik denk dat het zelfs voor de jongens een ervaring is die je niet snel vergeet. 

Na een halfuurtje loeren, rijden we verder naar de brug en waar we vorige keer naar de ondergaande zon hebben staan kijken, hebben ze nu plastic stoeltjes neergezet en staat er een vrouw met haar mooiste pannenset met daarin heel veel lekkers. 

Voor een schijntje eten we een heerlijk huisgemaakte maaltijd en genieten we van deze bijzondere ervaring (zie ons nog niet zo snel op de Erasmus met een bordje zitten)

Na een tripje met weer een Ferry (dit keer leek het wel een vrachtschip) komen we aan in Dumaguette. Vandaar weer een tricycle door naar Dauin. 

We slapen voor 2 nachten bij Bongo Bongo in de hoop dat we kunnen duiken. Maar helaas nog geen zekerheid. De Tyfoon gaat steeds sneller maar blijkt niet aan land te gaan komen. Toch heeft het veel effect op het weer. 

We hebben een heel primitief hutje en douchen in de openlucht (wel afgeschermd hoor, maar geen plafond. Geeft best een bijzondere ervaring met de sterren boven je) 

Een collega video belt via whatsapp en ik zie m’n oude klasje nog even. Het is natuurlijk bijna zomervakantie in Nederland. Tijd is gek hier. Compleet gebrek aan tijdsbesef. Het gevoel van weekend hebben is er ook niet want elke dag is eigenlijk weekend. Maar fijn om te zien dat het goed met ze gaat. 

We proberen vroeg te gaan slapen. Want als het duiken doorgaat moeten we om 7 uur klaar staan. 

Om half tien in de avond schrikken we wakker van het luchtalarm. Ik schiet uit bed en storm naar buiten. Ik zie een hoop mensen buiten. Maar iedereen kletst nog een beetje en schenkt helemaal geen aandacht aan die sirene. Terwijl ik half paniekend in m’n handdoekje kijk of er geen tsunami aankomt leest naoom bij de deur de kamer info. Elke dag is er een sirene voor de jeugd van het dorp. Voor 10 uur moeten ze allemaal binnen zijn dus vandaar een alarm om ze te helpen herinneren. (En als de adrenaline weer wat gezakt is kunnen we toch weer met een gerust hart proberen te slapen)

Yes, de kustwacht geeft toestemming en we vertrekken met de boot naar Apo eiland. Het water is ruig en de lucht donker. Maar hé daar hebben we onder water toch weinig last van. 

Nou daar kom ik op terug want we merken een flinke stroming. Ik flipper me suf om de divemaster bij te houden en ben na de eerste duik helemaal verrot. 

Maar wat is het mooi hier. Apo is een beschermd gebied en er mag niet gevist worden. Dat betekend dat het koraal de vrije hand heeft en weelderig kan groeien. Ook de vissen zijn heel relaxed en zwemmen bijna tegen je bril aan. 

Helaas krijgen we na de tweede duik toch te horen dat het weer te heftig wordt en we keren de boot weer om. We hebben betaald voor 3 duiken dus doen er nog eentje bij het huisje in de buurt. 

Maar toch nog gelukt om naar Apo te gaan. We eten in de avond bij een heel leuk tentje met live muziek. Je hebben ook een winkeltje met zelf gemaakte producten en halen een bak yoghurt voor het ontbijt en yoghurt is niet makkelijk te vinden hier. Ook hier is het rijst in de ochtend middag en avond. 

Dat is een goed ontbijt en we pakken de Ferry naar onze 1 na laatste bestemming. Het is een flinke tocht. Eerst tricycle, dan Ferry, dan tricycle en een bus. 

De boottocht is maar 20 minuten maar wel ruig en benauwd. Naoom heeft speciale misselijkheid bandjes met drukpunten, maar die staan na al die boottochten voor altijd in haar polsen gedrukt (ze helpt af en toe even mee met drukken)

Terwijl we in de tweede tricycle zitten komt er een busje naast ons rijden. Of we een taxi nodig hebben. Ehhhh nee we zitten er al in één. Of we toevallig naar Moalboal gaan. 

En met een flinke onderhandeling terwijl we in de tricycle zitten en de minivan naast ons weten we een privé rit te regelen voor dezelfde prijs als de bus. Dikke Bueno 

Na twee nachten in een primitief hutje is het lekker om weer een normaal bed, douche en airco te hebben. 

In Moalboal heb je een unieke ervaring om tussen de schollen met sardines te zwemmen. We regelen een alvast de duik voor de volgende dag en lopen een beetje rond in het stadje. 

Er is hier veel kinderarbeid. Met grote manden op hun hoofd vol kettinkjes kijken ze je met grote ogen aan en als je nee tegen ze zegt zetten ze het lipje in. Het breekt je hart om het te zien. 

Naoom gaat in het huisje nog wat dingen regelen voor LA en ik ga opzoek naar eten. Ik vind een ge-wel-di-ge bakker met vers gebakken volkoren brood en fudgy brownies. Ach doe er ook nog een paar van de vers gebakken Madeleines bij. 

Maar juist bij die laatste had Naoom even pech en een stuk glas zat vast in haar kies. Gelukkig geen ernstige wond maar deed wel zeer. 

De bakkerij reageert gelijk op ons berichtje en als we er morgen nog zijn moeten we maar even langskomen. 

S ochtends moesten we de duikschool nog even bellen of het allemaal doorgaat (wederom vanwege de tyfoon) maar alles gaat door en we zitten weer in de boot naar Pescador eiland. 

De boot gaat als een malle op en neer en we zijn al zeiknat voor we überhaupt het water in zijn geweest. Het is een uitdaging om je uitrusting aan te doen als de boot zo schommelt (en zeker niet als je al niet zo stabiel van nature bent)

Ook hier weer een flinke stroming en zelfs nog heftiger dan de vorige keer. En binnen no time zit ik al op de helft van de zuurstof. Terug was makkie want de stroming doet de rest. Maar ook hier weer van allerlei moois gezien. 

Na deze duik gaan we terug naar de duikschool om de tanks om te wisselen en door naar de tweede duik. Maar ook hier helaas krijgen we te horen dat de kustwacht het te gevaarlijk vind (dat vind ik na die eerst boottocht helemaal niet erg 🤢)

Gelukkig zijn de sardientjes bij de kust en kunnen we die nog wel doen. We moeten wel met onze uitrusting de zee inlopen en dat is bijna niet te doen (voor mij dan hahaha) 

De golven zorgen ervoor dat hetzicht de eerste meters onderwater erg troebel is door het zand Maar als we eenmaal verder weg zijn zien we weer de prachtigste koralen en al snel de duizenden sardines die als een muur op je afkomen en allemaal tegelijk binnen een milliseconden weer van richting veranderen. 

Dit is wel magisch. Na een tijdje zijn we omgeven en zien we 360 graden alleen maar sardines en als toverij breekt die muur weer open. De zon schijnt op hun zilveren schubben en weerspiegelen alsof je in een psychedelische trip zit (denk ik zo)

Wat is dit een ervaring en als kers op de toef zit daar een schilpad lekker aan een blaadje te knabbelen en kan ik gemakkelijk even naast hem dobberen. 

Je ziet wel eens scènes in films dat mensen heel soepel en elegant het water uitlopen. Hoe dan. Naast dat ik zes keer omval loopt ook het snot langs alle kanten.  

We lopen nog even langs het bakkertje en ze maken het ruimschoots goed met heel veel brownies. 

En dan is het echt tijd om weer terug te gaan naar Cebu. Vandaar vliegen we via Taiwan naar LA. 

We pakken weer de tricycle naar het busstation. Blijkbaar hebben we iets te goed onderhandeld want de chauffeur was chagrijnig en scheurde als een gek over de weg. Ik moet achterin (iets met gewicht verdelen) en ik hou me vast for dear life en hou de tassen krampachtig vast terwijl we elke kuil in de weg weten te vinden. 

De rit is 10 minuten, maar voelt als een uur. Eindelijk kan ik uitstappen en op adem komen, maar net als ik alles uitgepakt heb zegt vrolijke Frits dat we bij de verkeerde halte staan en dus hup alles weer in de kar. Ik klem me om de tassen en zet een voet tegen de bovenkant om er niet uit te vallen (naoom probeert in de tussentijd een gezellig gesprek te voeren en heeft niets in de gaten van mijn bijna dood ervaringen. 

Maar we komen heel huids aan in Cebu hebben nog wat tijd om dingen te regelen en maken ons op voor LaLaland.