Jawel, daar zijn we weer. Het illustere reisduo der lage landen. Waar zijn Naomi en Peter nu weer.nu. Dit keer live vanuit Mexico. Een reis van 4,5 week langs vele plekken die 1500 jaar geleden gesticht zijn door de Maya’s. En ik kan je nu al zeggen dat het bezige bijtjes zijn geweest. Als het aan Naoom ligt, gaan we alle tempels in Mexico, Guatamala en Belize bezoeken, maar er moet ook nog gegeten worden en daar komt mijn aandeel in de verslagen. Dus bepakt en bezakt vertrekken we in alle vroegte naar Schiphol.
Naoom had gisteren al geprobeerd in te checken. Onze vlucht gaat over Dallas en hebben daar een tussenstop. Van Amsterdam naar Dallas was allemaal geen probleem, maar van Dallas naar Cancun lukte maar niet met inchecken. Tot nu toe helemaal geen paniek. Het wordt wel weer een ouderwetse backpack vakantie, maar deze doorgewinterde globetrotter krijgt niet zo snel meer rode vlekken ergens van in zijn nek (zei hij stoer).
Alle OV sloot weer naadloos op elkaar aan (love NS, mag ook wel eens gezegd) en we komen netjes de 3 uur voor vertrek aan (ook hier geen 5 uur van te voren taferelen zoals voorgaande jaren). Het is lekker druk op Schiphol. We vliegen met American Airlines en blijkbaar houden ze niet zo van stewardessen. 1 vrouwtje staat drukdoende te gebaren dat we vooral alles zelf moeten doen. Een rits aan incheckmachines worden gretig in gebruik genomen door, wat zo lijkt, half Nederland. Je scant je paspoort, kiest je vliegmaatschappij en prrrrrrrrrrrrrrttttttttt, je ticket rolt er onder uit…….maar COMPUTER SAYS NO. Tickets niet bekend. Nog maar eens…….weer nee. Oh ja we hadden geboekt via British Airways….nee ook niet. Vrouwtje erbij……hmmm don’t know sir. Na een uur en een klein lichtroze vlekje in de nek weet een grondsteward ons te vinden. Helaas vanaf Dallas niet naast elkaar. Nou…..zet Elza maar in (let it goooooooo), we kunnen mee en dat is mooi.
Maar dacht je dat we er al waren…..neeeeeee. Eerst nog langs de douane. Die mensen zijn ook echt aangenomen op hun sprankelende uitstraling. En tegenwoordig worden de regels steeds strenger. Ik mocht nog net m’n onderbroek aanhouden. Dan ga je door de bodyscan en dan word je ook nog eens gefouilleerd (en dat gaat altijd net even grondiger dan je lief is) en mocht het allemaal toch nog niet soepel genoeg gaan, moest ik even mee voor de tassencontrole. Mijn goed geordende tas (voornamelijk eten) moest uitgepakt en een oude vrouw met loenzend oog hielt me streng in de gaten. Je hebt niks vreemds bij je, maar toch sta ik daar zenuwachtig alsof ik dertig bolletjes ingeslikt heb. Na ook nog allemaal doekjes over de tas gehaald te hebben, word het gezicht van de vrouw ietwat vriendelijker……COMPUTER SAYS YES….we mogen door.
In de tussentijd was er al aardig wat tijd verstreken. Dan maar een verkort rondje door de luchtjes en een snelle bak bij de Starbucks…..hoppa de vakantie is begonnen.
In het vliegtuig hadden ze er lekker de vaart in. We waren maar net opgestegen en ze kwamen al met nootjes, daarna een drankje, die was nog niet op of we werden alweer bijgeschonken. Daar gelijk achteraan een warme prak (aardappelpuree met boontjes en een kipfiletje). Ze dachten bij American Airlines; daar maken we die Hollanders vast blij mee met een prakkie. Kortom dat doen ze lekker daar. En na voor Naoom een lekkere gin tonic en voor mij een whiskeyproeverijtje zit de stemming er helemaal in. Mexico, Mexihiehiehiehieiecooooooooooooo!!!!
We hebben een tussenstop van 5 uur in Dallas. Net te kort om de stad in te gaan, maar ook weer te lang om op het vliegveld door te brengen. Het is een big ass vliegveld waar zelfs een trein gaat tussen de verschillende gates. We besluiten een rondje vliegveld te maken met de trein en we nemen maar genoegen met Dallas van een verre verre afstand.
Nu we in Texas zijn kan je hier natuurlijk niet weg zonder een authentieke Texas Barbecue. Na een Amerikaanse portie Pork ribs en Brisket met mac and cheese zetten we de doorreis naar Cancun in.
We zouden eigenlijk niet naast elkaar zitten, maar geluk bij een ongeluk kwamen er stoelen vrij. Helaas nog niet naast elkaar, maar in ieder geval wel in hetzelfde gangpad. Dikke prima. En mocht het geluk nog niet op zijn zat ik naast een Amerikaans stel die zo flink waren dat ze eigenlijk niet in de stoelen pasten. Ze mochten daarom in 1e klas gaan zitten (hmmmm weet niet of ik dat wel zo eerlijk vind). Dus Naoom kon gewoon naast me zitten. Wel zo gezellig toch.
We komen aan in Cancun en het is in de tussentijd al 10 uur plaatselijke tijd. Het tijdverschil is 7 uur dus dat betekent dat we er al bijna een hele dag op hebben zitten. Maar voordat we de bus naar het centrum pakken, proberen we eerst te pinnen. De eerste poging mislukt…..maar he, we gaan ons niet druk maken (we gaan deze vakantie niet op een klein fietsje de hele stad af op zoek naar pinautomaten zoals in Taiwan). Een vriendelijke mexicaan komt ons te hulp. In de andere Terminal stonden ook pinautomaten. En als we klaar waren wilde hij ons ook wel naar de shuttlebus brengen.
Nou, dikke bueno, de pinautomaat werkt en we trekken gelijk het maximale met alle passen die we hebben uit de automatico. Het mannetje staat nog steeds op ons te wachten. Och…zal je net zien. De hal waardoor we heen kwamen is 1richting en we kunnen niet terug. Maar laat zijn amigo ook buskaartjes verkopen…..och zal je ook net zien. Zijn amigo weet ons te vertellen dat de volgende bus pas over 2 uur gaat. Maar wat een geluk….hij heeft een busje en wilt ons ook wel naar het centrum brengen, maar hij dacht natuurlijk dat ik malle Pedro ben. Deze chicko wist natuurlijk niet dat ik de wandelende Lonely Planet bij me heb. Mijn steun en toeverlaat en hoop in bange dagen (dat is Naoom natuurlijk) had allang opgezocht dat hij elk half uur gaat en ook van andere terminals. Dus jammer joh.
Na een slopende dag komen we aan in Hostel Balagan. Tsja een typisch hostel. We hebben een basic kamer, maar dat is niet zo erg. Morgen gaan we namelijk vroeg weer door naar Isla Holbox. De man van het hostel laat trots zien dat we de enige kamer met airco hebben. Hij geeft de koelkast die in de kamer staat een slinger en met het geluid van een vooroorlogse elektriciteitscentrale word het langzaam wat aangenamer in de kamer. We leggen ons plakkerige hoofd neer en we zijn weg.
Peter en Naomi ……..OUT!!!! (*mic drop)