Week 2

Een shot koffie en een shot Yakult, we zijn klaar om naar onze volgende stop te gaan. Next destination Koa Sokh.

Hier zullen we overnachten bij een Nature reserve (een nationaal park). Naoom heeft geboekt bij Palmview Resort. En bij resort denken we natuurlijk allemaal aan………………..juist. Ligbedjes, blauw zwembad, all inclusief sappenbar en oneindige lekkernijen aan het buffet.

Mwahahaha, maar nee niet in Thailand. Resort staat hier voor houten hutje met klamboe en douchen boven de toiletpot. Maar goed het is voor 1 nachtje, want daarna gaan we echt het park in en slapen we in een hutje op het water.

Palmview wordt gerund door een heel leuk Thais stel. Terwijl de vrouw de balie, de keuken, de was en het bezichtigen van de kamers doet, staat hij als een hyper iedereen toertjes aan te smeren. Hij stiefelt elke tafel af in hele korte stapjes en heeft een heel hoog giecheltje na elke zin die hij uitspreekt.

We besluiten na het hutje op het water hier nog een nachtje terug te komen voor onze reis naar Koh Tao. “No Problem Kaap Kaap Kaap, hihihihi” (Kaap is een afkorting voor dankjewel)

Na een geweldige plaknacht (want geen airco) worden we opgehaald door Latte (like the coffee). Hij wordt ons toermeneertje. Met nog een Duits stel en een meisje uit Letland worden we in een busje meegenomen naar de andere kant van het natuurpark.

We komen aan bij de haven en zien dat we zeker weer niet de enige zijn met dit idee om een nachtje op het water door te brengen. Van alle kanten komen minivans, tuktuks en grote toerbussen aan om op de boot te stappen.

Latte verzamelt iedereen bij elkaar en een paar andere groepjes sluiten bij ons aan. We lopen richting de boot, maar door de drukte wordt een van die mensen bijna door een minivan aangereden. Een ander toermeneertje van de groep maakte de chauffeur duidelijk dat dat niet zo handig was (ik versta geen Thais, maar het was niet aardig).

Bij de boot aangekomen, kwam de chauffeur van het busje toch nog even verhaal halen en voor we het wisten staan we midden in de ring van een Muay Thai bokswedstrijd. Tsja, daar kan je tussen springen, maar ik denk dat mij hohoho hou op, niet zoveel indruk maakt.

Maar goed, de kustpolitie was snel ter plaatse en wij stappen op onze Longboat. Het is nog een uurtje varen tot aan onze slaapplek.

Het ziet er geweldig uit allemaal van die bamboehutjes op het water. Dit geeft wel een backpack sfeertje. Maar die euforie sloeg snel om toen we de tas in het hutje gingen leggen. We klappen onze ‘deur’ open en daar was…………..niks. Nou zal er lag een zeiltje op de grond en iets wat op een kussentje leek en voor de rest NIKS (oef wat een armoe)

We hebben eerst een lunch, die trouwens heel goed was, en daarna worden we weer op de boot gezet en doen we een hike (jajaja weer een) naar een grot (Nam Talu cave)

Deze hike was peanuts want was grotendeels vlak en hier en daar door een riviertje heen. Via het ‘resort’ had ik schoenen kunnen lenen voor in de grot (als je denkt dat Crocs seksloos zijn, dan heb ik nog wel een leuk adresje voor hardplastic veterschoentjes in Thailand)

Ach, ze doen hun werk. En na een uurtje met een mannetje of dertig door de jungle schuifelen komen we aan bij de grot. Ineens moest ik denken aan een groepje Thaise jongens die ook een grot bezochten met hun leraar en toen had ik ineens niet zoveel zin meer. Maar Latte was al binnen dus ik moest wel. De tocht door de grot duurde maar een klein half uurtje, maar het was zo ontzettend druk dat je vaak even balancerend op een steen moest wachten tot je verder kon (dat ging niet altijd goed)

Terug richting het hutje zouden we veel wildlife kunnen spotten. Maar met die ronkende, pruttelende rookboot van ons denkt ook elke olifant ‘mij niet bellen’. Maar nee, we hebben geluk. 2 apen en een flapperend oor van een olifant gespot.

Richting ons hutje begint het al een beetje te schemeren en de lucht begint mooi te verkleuren. Wat is het toch mooi hier. We varen langs prachtige gebergtes vol palmbomen en ruiken af en toe vleugen van de jasmijnstruiken.

Het avond eten was vis. En met zijn hele hebben en houden worden er een paar crispy aangebakken joekels met flinke tanden op tafel gezet. Ik ga toch maar bij Naoom aan de vegatafel zitten.

Ik was toch best gesloopt na die hike en grottour dat we vroeg naar het hutje gingen, maar toen begon de night from hell.

Je ligt dus op een zeiltje met daaronder een vloer van bamboestokken. Je voelt elke hobbel. Je hutje gaat heen en weer (want het staat op het water) Je hoort alleen maar geklots van het water onder je (maar het toilet is aan de andere kant van het complex en daar moet je over plastic tonnen balancerend overheen en dat is zonder licht best spannend) Er is geen ventilator en het raam wat open kan is op 2 centimeter verwijderd van het raam van de buren.

Serieus dus geen oog dicht gedaan. Dit doen we dus ook nooit meer. Ik wil alleen nog maar een hutje op het water als het op de Malediven staat (liever verwend dan verwaarloosd)

In de ochtend hebben ze het dan wel weer goed gemaakt met een pannenkoekenontbijt.

Voor dat we weer bij de haven aankomen, gaan we eerst nog langs de mooie krijtrotsen die als kleine groen/witte heuveltjes boven het water uitsteken.

Na een paar uur komen we weer aan in Palmview. Vroeg naar bed, ook omdat we om half 6 weg moeten om de taxi, bus en boot naar Koh Tao te nemen.

Maar helaas die nacht gingen de sluizen van de Thaaise Niagara watervallen open (oftewel een lichtelijke buikloop speelde mij parten) en was het weer een korte nacht. Niet echt een goede staat om zo’n lange reisdag te hebben, maar met wat dextrootjes en loperamide heb ik de tocht overleefd.

We komen aan op Koh Tao. Hier zijn we 11 jaar geleden ook al eens geweest (onze trouwe volgers weten misschien nog wel waarom). Via Booking geboekt bij LongHouse. We komen hier om te duiken (3 jaar geleden al geboekt) en dit hotel is vlakbij de duikschool.

We lopen weer met ons hele hebben en houden door de hoofdstraat. Met onze maps.me komen we er niet uit waar ons hotel is. Naoom zet me op een bankje met een koud colaatje (goed voor de buikpijn) en gaat op zoek. Na een halfuurtje is ze terug, maar zonder resultaat. Nou, laat mij dan maar zoeken.

Uiteindelijk sta ik bij het gebouw van de foto, maar nergens een receptie te vinden. Naast het gebouw is de keuken van een restaurantje en ik probeer de vrouw te vragen of dit LongHouse is. Ze knikt heftig van ja. Nou hiep hoi eindelijk gevonden. Maar ze was nog niet klaar met praten. Is closed for three years now. Ehhhhhh……say what.

Oftwel, na 2 uur heen en weer lopen in de felle zon, met een licht pruttelende buik, nog geen hotel om even te liggen.

Onze duikschool, die dus in dezelfde straat zit, wordt gerund door Nederlanders. Daar lopen we maar naar toe om even op hun wifi contact te zoeken met Booking. Dat was nog lastiger dan we dachten. Na een tijdje krijgen we bericht van de klantenservice dat ze binnen 24 uur met een oplossing komen. Nou daar gaan we niet op wachten. Via de duikschool krijgen we een adres om te kijken of we nog een kamer kunnen krijgen bij Nadapa resort (ja alles heet hier resort). De man van het resort is al flink op leeftijd en luistert naar ons verhaal over het hotel, ons contact met booking, dat we via de duikschool komen en of hij alsjeblieft nog een kamer heeft.

Hij kijkt ons van over zijn leesbrilletje aan en vraagt eigenlijk alleen maar waarom we niet gelijk bij hem geboekt hebben. Maar goed, hij heeft een kamer vrij.

Het resort is erg kleurrijk. Zijn vrouw heeft waarschijnlijk op pottenbakken gezeten, want elke vierkante meter is gevuld met beelden in alle vormen en maten. Ook staan er wat beelden van mensen die misschien niet helemaal meer kunnen in de hedendaagse omgang (de Efteling zou er 4 maanden voor dichtgaan om het aan te passen).

De buik wordt rustiger en we zoeken een leuk tentje op om te eten. Koh Tao is wel heel erg veranderd sinds de laatste keer dat wij hier waren. Overal zien we bakkerijtjes met vers gebakken baguettes, hippe zaakjes met kleurrijke smoothiebowls en restaurantjes met eten uit alle hoeken van de wereld. Naoom had een tentje gevonden met eten uit het midden Oosten (even geen noodles).

We komen aan bij Milk & Honey. En ik zie al gelijk de meest geweldige schalen kebab en shoarma voorbij komen. Maar aangezien Naomi het vlees heeft afgezworen wordt het een pita Aubergine en bloemkool shoarma (misschien nu maar beter ook).

De volgende dag huren we een scootertje om het eiland te verkennen (het is maar 4 km lang, maar vrij heuvelachtig) en gaan als eerste naar het ‘resort’ waar we 11 jaar geleden waren. Poseidon ligt aan de andere, wat rustigere kant van het eiland.

Daar aangekomen herkennen we het gelijk. Het is hier niks verandert. Naast het hotel staat nog het restaurant waar Naoom en ik een heerlijk visje van de barbecue hebben gegeten en waar we daarna onder de sterrenhemel op een rots, uitkijkend over de zee hebben gezeten en ik haar uiteindelijk ten huwelijk vroeg.

Er komen een bak aan herinneringen weer boven. Hele mooie, maar ook wat we in de afgelopen 10 jaar allemaal hebben meegemaakt. Deze plek was toen waar we dachten het begin te maken van een nieuwe fase.

Gek genoeg is dit ook weer de plek voor een nieuwe fase, de travel of a lifetime.

Na wat rondgetoerd te hebben, zoeken we een mooi tentje op boven een berg met geweldig uitzicht  (en omgeven door wietplanten, iemand The Beach gezien?) en daar nemen we alvast wat theorie door voor de duikcursus.

In de avond eten we bij BamBam. Na de bloemkoolshoarma liepen we langs deze zaak en de borden vol hamburgers en dikke patatten deden me watertanden dus ik moest. Voor Naoom de Vegaburger (dikke plak tofu in een korstje).

Wat trouwens opvalt, is dat er bij het merendeel van de Thai een zeer belangrijke accessoire is, het duizend dingen doekje. Het wordt gebruikt al zak, poets, hoofd, hand, zweet en weet ik het wat niet meer doekje. En aan het doekje van de serveerster te zien ook allemaal tegelijk. Die van haar kunnen we ook denk ik gerust een duizend dagen doekje noemen.

De hamburger smaakt en de maag accepteert het ook nog eens, win win.

We doen onze Open Water duikcursus bij Impian, een Nederlandse duikschool, lekker makkelijk zeker voor de theorie. Zowel de instructeurs John en Iris als de rest van de groep zijn allemaal Brabanders. En die praten dus ook allemaal Brabants met elkaar (kak, kan ik het nog niet verstaan).

De komende 3 dagen worden we klaargestoomd om op een veilige manier te duiken. En dat is na de funduik die we toen in Cuba gedaan hadden geen overbodige luxe. Het koraal is nog aan het herstellen van mijn panisch geflipper. Die duik duurde ook niet zo lang omdat ik binnen een kwartier die hele zuurstoftank naar binnen had gehyperventileerd.

Maar bij deze cursus niet. Dikke chapeau voor de geweldige uitleg en het geduld. Prachtig onderwater en ik heb alle angsten overwonnen. Zelfs door een grot onderwater gezwommen (een van mij grootste angsten om vast te zitten). Dat duikbrevet is dus in de pocket.

Na 5 dagen verlaten we dit eiland (maar goed ook bij het restaurant aan de overkant hoeven we al geeneens meer te bestellen voor het ontbijt “two fruit muesli and stroooooooong coffee”), maar wie weet wordt het een traditie om elke 10 jaar terug te komen. We gaan de 8 uur durende reis naar Bangkok aan. Nog een weekje en dan is het alweer tijd voor een nieuw land.