Week 3

De boot komt aan in Chumpon. In Koh Tao kregen we al de sticker met Bangkok voor op het shirt, maar hier moesten we ons ook nog aanmelden voor de bus naar Bangkok. Wij zitten in de roze bus. 

Het is allemaal wat omslachtig maar toch lijkt het heel gestroomlijnd te gaan. 

Een ladyboy of eerder ladygrandpa roept met haar microfoon alle kleuren om en maakt er een flinke show van. 

We besloten om niet de VIP bus te nemen (nou Naomi besloot het) maar ook deze bus was dikke prima. Genoeg ruimte en niet alle stoelen bezet. Het is een flinke trip (bijna 8 uur) dus dikke prima. 

Nu is Naoom lekker aan het pruttelen dus onwijs blij dat het hostel (KC guesthouse) zeer dicht bij de bushalte zit. 

De kamer is een hokje van 3×3. Maar gelukkig kan het raampje open (vlakboven  het satékraampje). Maar hé, we zitten in Bangkok en zullen toch niet veel op de kamer zijn. 

Aangezien het al laat is, maar Naoom haar maag nog niet vraagt om eten, besluit ik zelf maar even op onderzoek te gaan. We zitten vlak bij Khaosan Road. Dus er is vast wel een noodletje te vinden. 

Vroeger (voel me al een bejaarde backpacker met al dat jonge grut hiero) had Khaosan road een echte hippie vibe. Hier kon alles. Wilde je een rijbewijs (voor auto of vliegtuig) kon je dat laten maken. Wilde je slang eten? Zoek maar uit. Of een PadThai voor 50 cent. Wilde je in een achteraf winkeltje een blowtje scoren? Dan moest je hier zijn. Nu schreeuwen de neonborden Happy Hour. Is alles café, twee bier met lachgas ballon en zien we meer proppers dan toeristen. Hè wat jammer. Gelukkig kan je nog wel een echt Bolex horloge scoren. 

Ik snap dat er zoveel Thaise massage salons zijn hier want de bedden zijn van beton gemaakt. Maar onder het mom van bezuinigen laat ik Naoom wel een paar keer over me heen lopen. 

Na de eerste nacht gaan we lekker cultureel doen. We bezoek het MOCA (museum voor moderne kunst. Maar eerst halen we een kopje Thaise koffie bij Kope Hya Tao Kee. Tsja wat zal ik er van zeggen. Ze hebben twee smaken koffie; burned of cremated. Lekkere straffe bittere bakkes. 

We nemen vanaf hier een Grab taxi (soort Uber). Het voordeel is dat je precies weet wat je betaald, maar of we hiermee goedkoper uitzijn? Het MOCA is schitterend, mooi ruim opgezet (en vriezend koud). We pakken de taxi door naar Icon Siam. Een gigantisch winkelcentrum met een bizar foodcourt. Daar hebben ze een complete floating market nagebouwd. Bizar veel zaakjes maar niet bijster bijzonder. 

Buiten is er een hoop consternatie. En net als bij de leerlingen op school gaan we erbij staan om te kijken. Er zitten een hoop Thaise pubermeisjes rond een soort podium te gillen en te huilen. Niet veel later komen er 5 Thaise puberjongetjes in hippe pakjes het podium op. Ze gillen en huilen nog harder en houden posters en harten de lucht in. De jongetjes maken heftige ietwat funzige bewegingen en de voorste laat bij de laatste noot zijn witte kippenborsie zien. Er moet daarna een hoop gereanimeerd worden denk ik. Na even Googlen blijkt dit de Thaise band Project Alpha te zijn (soort Starmaker). Nou, pikken we ook maar even mee. 

Aangezien we aardig wat tijd hebben nog voordat we naar Japan gaan, doen we het rustig aan. Zaterdag gaan we naar Wat Pho oftewel de liggende Boeddha. Een heilige plek wat als een soort Disneyland uitgemolken word. Aan het einde van de Boeddha kan je voor 100 baht een een bakje met centjes krijgen die je verderop in losse schaaltjes kan gooien. Zal vast voor goodluck zijn. Misschien meer goodluck voor de mevrouw van de centjes. Want even later flikkert ze al die schaaltjes weer in de grote bak en schept ze weer op voor de volgende. 

Aan de andere kant van het water zit Wat Arun. Ook zo’n lekkere toeristen hotspot. De tempel is schitterend en je verbaast je hoeveel details er in al die bouwwerken zit. Echt heel mooi. Wat ook mooi is, zijn alle mensen in klederdracht die voor al die tempels hele fotoshoots staan te houden (en de rij lekker ophouden). Ik denk dat ik in heel wat foto albums met een licht geïrriteerd gezicht op de achtergrond sta. 

In Nederland ga ik op zaterdag altijd naar de markt. Dus vandaag is de dag voor een Night market. We gaan naar Srinagarindra Train Night Market In ons hotel spreken we een meisje uit Israël en die besluit mee te gaan. Gezellig (en handig voor de taxi)

We bestellen weer een Grab. De wegen in Bangkok zijn altijd druk en doen over een stukje van 20 km ruim een uur. Maar wat een eten. Ik kan mezelf gerust een foodie noemen en ik raak helemaal overprikkelt. Het ene ziet er nog lekkerder uit dan het andere. Voor Naoom wel lastig om vegetarische opties te vinden, dus die ging zich maar te buiten aan de browniekraam. Lekkere goowy en smeuïge redvelvet en chocolade met cashewnoten. 

Het is zondag en het is fissa. We kunnen ons schone was ophalen. Na ruim 2 weken hadden we al het een en ander verzameld (en dat viel niet meer uit te soppen onder de douche of de waterkoker…..hahaha dat laatste is een grapje, maar het schijnt te gebeuren) en ik denk dat het grootste geluk van een backpacker (nou ja bij naoom staat op 1 een goedkoop hotel, op twee een goedkope maaltijd, maar zeker op 3) een schone was is. 

We moesten wel drie keer terug naar het wasvrouwtje omdat we spullen misten. Dus dikke tip: zorg dat je er een foto van maakt om ook te laten zien wat je mist. 

Naoom moest een nieuwe flightbag hebben voor om haar tas (na 20 jaar was die toch aardig verteerd). Dus even een decathlon opgezocht en daarna chillen in Lumphini park. Nou ook die kunnen we een andere  naam geven. Bij deze heet het Looney park. Het is een verzamelplaats voor bijzonder volk. Zo zit naast ons iemand met een paraplu vogels uit de boom te schieten en even verder een Thais vrouwtje in bikini met een gouden indianentooi hysterisch te lachen. 

Voor dat we naar een land gaan heeft naoom een lijstje met welke hike we moeten doen en ik heb een lijstje met wat er gegeten moet worden. En één van die gerechten is Tomyum. Nu is er een plek met de beste Tomyum van Thailand. Het heeft zelfs een vermelding bij Michelin. 

We komen aan bij Jeh o Chula aan en als je niet wist dat het hier was zou je er zo voorbijlopen (nou ja de mega wachtrij doet ook iets vermoeden) We halen een nummertje en vleien ons neer op de plastic krukjes ervoor. Het wachten valt mee. Na een half uurtje zitten we aan een megaschaal Mama’s Tomyum met krab. Die is er niet overheen gevlogen. Grote volle scharen met sappig wit krabvlees steken boven de noodles uit. Maar ook grote stukken Crispy pork. Even geen vegetarische dag voor mij vandaag. 

Mama Chula staat in de keuken lekker mee te helpen. Maar blijkbaar is dat puur voor de show, want ze ziet er niet echt uit of ze veel bakwerk gaat doen. Haren lekker getoupeerd en haar zondagse pak aan. Waarschijnlijk gaat ze straks met Papa Chula op stap want er verdwijnen een paar flinke pakketten met Bahts in het schortje. 

Het eten is echt heerlijk. Elk onderdeel is hoog op smaak en zelfs de pittigheid is goed uit te houden. Het is een flinke aanslag op ons dagbudget ( maar omgerekend naar euro hebben we samen voor nog geen 25 euro gegeten). 

In eerste instantie wilden we nog een paar daagjes naar Changmai voordat we naar Japan vliegen, maar we hoorden dat het op dit moment erg smoggig is. Ze zijn daar de akkers aan het verbranden dus het is daar nu niet echt fijn om te verblijven. 

Optie B is Kanchanaburi. Naoom is daar 17 jaar geleden ook al eens geweest en is best wel een leuke plek. Bekend om een brug die over de rivier de Kwai gaat (heftig verhaal, mooie film). Maar ook om mooie tempels en heerlijke watervallen waar je ook kan zwemmen. 

Het is een ritje van 2 uur dus goed te doen. We hebben een minivan geboekt, dus je denkt dat je dan in 1x naar je bestemming wordt gebracht. Nee joh. Geef aan waar je er uit wilt en het busje stopt. Ook al moet je maar 3 meter verder dan de vorige passagier, het busje stopt. Nou goed, dat kunnen wij ook. Met Google Maps in de aanslag zien we ons Hostel dichter in de buurt komen. En vol spanning wachten we tot het rode puntje dichterbij komt. Vol enthousiasme roepen we STOP!!!!! en met gierende remmen stopt de bus. Na een hoop gehannes met alle tassen uit het kleine busje staan we voor Son Waree guesthouse. 

De kamer is in vergelijking met die in Bangkok gigantisch, eigen douche en koelkastje. Dikke Bueno. Alleen het personeel is wat eigenaardig. Een soort Bates motel. Die zoon des huizes doet open en kijkt ons eigenzinnig aan. We roepen blij dat we gereserveerd hebben, maar hij zegt niets terug. Hij loopt weg en laat de deur open. Laten we dan maar naar binnen gaan. 

Hij wijst naar twee stoelen in de woonkamer waar we maar op gaan zitten. De jongen (groot, stevig, ver in de 30, vlassig kalend haar en zeer zweterig) komt even later terug met zijn moeder. 

We krijgen de sleutel van de kamer en moeders commandeerde zoon om onze backpacks naar de kamers te brengen. Als een soort Lurge bromt hij wat en sleept onze tassen naar boven. 

Na wat opfrissen gaan we de stad verkennen. In vergelijk met Bangkok weinig toeristisch. Maar wat is het glupes heet hier. Gevoelstemperatuur van 44 graden. We sjokken door het stadje en we komen een gezellig koffietentje tegen. In Kanchanaburi is de koffiecultuur goed vertegenwoordigd. Bij Kuaw Ton worden de boontjes zelf gekweekt,  gewassen en gebrand. De smaak is iets beter, maar nog steeds niet helemaal mijn ding. Voor naoom een lekkere dikke croissant met vers fruit. 

Naoom weet voor de avond nog een leuk tentje om te eten. On’s kitchen. Volledig vegan. Maar daarom waarschijnlijk wel met veel meer passie gekookt. Heerlijk en bizarre smaken. De Masaman curry is zo ongelooflijk vol van smaak (De volgende dag eten we er weer). 

We eindigen de dag met een netflixje in de airco. Want de volgende dag vroeg naar de Erawan watervallen. 

Maar ken je het verhaal van die backpackers die naar de watervallen gingen. Nou die gingen niet. We hebben de bus van 7 uur. Lekker vroeg, niet zo druk en ook nog niet zo bloedverziekus heet dachten we. Nou, de bus gered. De 2,5 uur durende rit overleefd, maar aangekomen bij het park werd ons verteld dat ze dicht zijn. Er ligt een boom op de weg. Nou, die rit waar ik opgevouwen achterin een snikhete bus vastgeplakt aan de nepleren bank zat had ik die boom eigenhandig wel weggesleept, maar zonder enige plaspauze of benenstrekken maakt de bus al rechtsomkeert en zitten we na totaal 5 uur in de bus weer op het bankje van het busstation. We verdrinken ons verdriet maar met een ijskoude mangosmoothie. 

Om de tijd te doden en de spieren wat ontspanning te geven besluiten we om een Thaise massage te nemen. Maar er zitten er hier zoveel, dat we maar willekeurig ergens binnen lopen. Naoom en ik zijn de enige dus we kunnen gelijk gaan liggen. 

Eerst worden we even lekker in de marinade gezet. Lafjes worden de arm en beenspieren beknepen en van mij mag het wel wat steviger. Na dat gezegd hebbende, gaat ze er vol voor. Handen, ellebogen, knieën en voeten, alles wordt ingezet om mij te laten ontspannen. Nou alles behalve. Op een gegeven moment pakt ze mijn been vast. Trekt de hele meuk omhoog en trap vol in de lies en draait verdacht dicht op plekken waar je die voet niet wilt hebben. 

Na een aantal keer volledig dubbelgevouwen, omgekeerd en volledig uit z’n fatsoen getrokken te zijn is het uur gelukkig voorbij. Okay, kan ook weer van de lijst. 

De brug is een trekpleister en al om 6 uur s ochtends pakken we de stoomtrein naar Nam Tok. Als naoom geen juf was, had ze waarschijnlijk machinist geweest (er zijn nog foto’s dat mini Naomi met haar spiegeleitje op het perron staat te zwaaien naar de treinen). Compleet gelukkig hangt ze uit het raampje en glundert als de wagon in beweging komt. 

De omgeving is schitterend. We tuffen langs uitgestrekte velden en tempels en na ruim een uur komen we aan in Nam Tok. Vanaf daar nemen we een bus naar de Hellfire pass. Hier is een memorial voor alle soldaten uit de tweede Wereldoorlog die door de Japanners gedwongen werden om de rotsen uit te hakken voor de spoorlijn naar Birma (Myanmar). 

Omdat er ook veel Nederlandse soldaten bij betrokken waren, is er een audiotoer in het Nederlands. Wat een verschrikkelijk heftig verhaal van de overlevenden. Weer een stukje van die geschiedenis waar je bewust wordt van de verschrikkelijke toestanden in die tijd. Opdat wij nooit vergeten. 

We nemen de bus terug. De man van de entree zegt dat hij elk uur, 2 uur of 3 uur komt. Nou dat is lekker specifiek. Maar hij had de bus al een tijdje niet gezien dus misschien hoeven we niet zo lang te wachten. Nou na 1,5 kwam hij al (moeten we maar als mazzeltje zien dan)

De bus is bloedheet (zelfs met alle ramen open) en bij aankomst zetten we de airco op standje turbo. Rond 5 uur wordt onze scooter gebracht. Het vrouwtje had het geregeld want ze had een goede deal bij de verhuur. Achteraf snap ik welke deal. Want na dat ik betaald had gaf de vrouw van de verhuur de vrouw van het hotel een briefje van 50. 

Maar goed. We zijn weer wat mobieler. Maar zodra we weg wilden gaan breekt de hemel op en dan gaat het hier te keer. Bliksem donder en een drukkende plak hitte houd even aan. 

Zodra het wat afneemt pakken we de scooter en bezoeken de night market. Een ruime keuze aan gefrituurd voer en ondefinieerbare brokken van een of ander dier. We besluiten om alleen nog maar iets met vis of vega te bestellen. Het weer is nog steeds niet best en nemen alles mee en eten het op de kamer op (en natuurlijk een lekkere bak mango stickyrice)

De scooter hebben we 24 uur, dus we nemen het ervan. Wat heerlijk om die vrijheid te hebben. Lekker toeren met Naoom achterop in dit prachtige landschap geeft een onwijs geluksmomentje. 

Wat is het trouwens met bijna alle tempels hier in Thailand dat je ze alleen kan bezoeken als je een mega steile trap van minstens duizend treden beklimt. Na trede 300 schiet de kramp erin en bij 673 hou ik het voorgezien. Naoom haar FOMO speelt op en gaat voor de volledige ervaring en ik flipflopper terug op mijn slippertjes. Ik had nog geen koffie op (speelt misschien ook een beetje mee) dus ik ga een bakkie doen terwijl naoom verder gaat  

Koffie is gelukkig makkelijk te vinden en bestel een Americano bij de vleesgeworden chagrijnigheid. Ik ben ook niet vrolijk als ik nog geen koffie op heb dus dat was een leuke combi. Na wat naar elkaar gesnauwd te hebben, geniet ik van m’n shot cafeïne. 

Ik babbel wat met een monnik over het weer en na een tijdje zie ik een rode Naomi weer naar beneden komen. De monnik steekt een verlichtend sigaretje op en wij gaan weer met de scooter verder. We eten een noodlesoepje bij Rakkana en genieten van een killerview over de tempels en de rijstvelden. 

Naoom had nog een onwijs geweldige hotspot die we niet konden overslaan. We moesten hier echt heen anders hadden we net zo goed niet naar Thailand hoeven komen. Dit is cultureel erfgoed, de place to be. Namelijk de………(tromgeroffel)……….allergrootste BOOM 🌳 van Thailand. Pfffff O.M.G. Dat ik die bijna gemist had. 

We hebben de bus in de avond terug naar Bangkok waar we nog twee dagen hebben voor we door vliegen naar Japan. 

Al sinds 3 jaar (we zouden eigenlijk in 2020 al naar Thailand gaan) staat bovenaan de foodiewishlist de krabomelet van Jay Fai. Ik had de aflevering van Chefstable Azië op Netflix gezien en dacht daar moet ik heen. 

Nou dat dachten er wel meer. Het restaurant ging om 9 uur open. Maar. Je kon je al inschrijven van 7 uur (in de ochtend hè). Vroeg op dus en we komen er om 7:20 aan. We waren zeker niet de eerste. We moesten al plaats nemen in de tweede(!!!) wachtrij. 

Om acht uur ging de rij open voor je nummer. Wij hadden 23. Dan denk je “oh dat valt wel mee”. Maar even voor de info; Jay Fai is al ver in de 70, doet alles in haar eentje, en die omelet is wel even werk. 

Als een yekko begint ze om 9 uur met bakken en stoomt aan een ruk door. Ze bakt non stop. Diep respect voor dit vrouwtje. Maar wat lang moeten we wachten. Ik hou paranoia de nummers in de gaten. Want als je jouw oproep mist moet je weer achterin in de rij. Maar na een half uur gaat het bordje fully booked al op de deur. Tsja ze heeft dan ook wel een Michelin ster. 

Nummer 21 wordt geroepen en ik schiet alvast naar voren. Daarna nummer 22. Een minuut later komen er 3 meisjes voor nummer 21 maar helaas, ze is al bij 22 dus jammer. Jullie beurt gaat voorbij. Nog meer gespannen sta ik te wachten tot ze 23 roept en als ze dat doet zeg ik iets te hard en enthousiast YES THATS ME!!!!!

Het zaakje zelf is niets bijzonders en we bestellen dan ook alleen de omelet (want 1400 baht, even ter vergelijking een gemiddelde pad Thai is 60 baht). En dan eindelijk om half 1 (dus ruim 5 uur) is daar de fameuze omelet. Ik neem een hap en……. Tsja, gebakken ei met krab. 

De stukken krab zijn gigantisch en ze is er niet zuinig mee geweest, maar wat een teleurstelling eigenlijk. De ervaring was leuk maar zeker geen 1400 baht waard. 

Het is onze laatste avond en we sluiten af in stijl. We gaan naar het sjieke Banyantree hotel en pakken de lift naar de 61e verdieping. Bovenin is rooftopbar Moonbar en geeft 360 graden view op 300 meter hoogte. Met licht weiige knieën sta ik bij het randje naar beneden te kijken. En ik ga al gauw richting de bar voor een cocktail. 

De zon gaat onder en wat een pracht uitzicht. Overal gaan langzaam de lichten aan en na een tijdje is het donker in Bangkok en genieten we met onze tweede cocktail nog even van de wereldstad. Land 1 kunnen we met een goed gevoel afstrepen. 

Japan, here we come (again)