Week 7

We steken het water over en komen in de middag aan op Seoul, Zuid Korea. Het is een kippestukkie van maar 2,5 uur vliegen.  

De vibe is anders dan in Japan. Iets minder georganiseerd en toch ook minder schreeuwerige reclameborden. 

We blijven toch altijd nog een beetje old school backpackers want bij elke nieuwe plaats gaan we eerst even naar de toeristeninfo voor een papieren plattegrond en de must do’s in de stad. Als het kon zou naoom ook van elk land de lonely planet meenemen. Maar 10 van die bundels is toch wat veel. 

Bij de toersiteninfo staan drie zeer enthousiaste dames. Ze zijn net een maandje open met hun nieuwe tokootje en vol passie nemen ze ons mee op een virtuele reis door Korea. We staan ineens (via greenscreen) tussen de oude keizers en middel eeuwse kastelen en kijken via een VR bril naar een vuurwerkshow op een eiland. En bij elke opdracht kregen we een stempel (daar ga ik goed op als meester) in een paspoortje. Die kunnen we door heel Korea meenemen en bij de top attracties laten afstempelen voor een prijs. 

We zijn na een halfuurtje vermaak bij het station aanh=gekomen en gaan naar ons eerste hotel in Seoul.  Deze staat in het bruisende gedeelte vol restaurantjes en paleizen. Maar waar Japan nog wel eens wat Engels onder hun tekentjes zetten doen ze daar in Korea zo goed als niet aan. 

Als we de kamer binnenkomen worden we gelijk welkom geheten door onze buurvrouw (nou ja ze schreeuwt iets in het Koreaans door de muren heen maar we denken wel dat ze dat bedoelde)

Naoom heeft besloten helemaal geen vlees meer te eten en we hebben via HappyCow een vegan Koreaans restaurant gevonden. Niks in het Engels. Maar van Bibimbap had ik al eens gehoord (Bibimbap betekent volgens mij hussel alles wat je over hebt lekker door de rijst) en met een flinke partij kimchi is het prima te doen. De baggervette dumplings zorgen er ook voor dat de Bibimbap er zonder moeite de volgende dag weer uit komt. 

Het weer is hetzelfde als in Japan. Het is in de ochtend druilerig en in de middag een waterig zonnetje. Ze kennen hier ook de 7/11. Maar deze zijn een stuk minder goed bevoorraad dan die in Japan. Het is dus nog een hele speurtocht naar ons bakje kwark met havermout in de ochtend. 

De buurvrouw was bang dat we ons zouden verslapen en wekt ons extra vroeg met een schrapende roggelkuch vanuit dr tenen. Dat is fijn want we zijn lekker vroeg op pad. We halen een combikaartje voor alle paleizen in de stad (het zijn er 5) en de eerste dag bezoeken we er 2 en ook nog een geheime binnentuin (nou ja aan de groep mensen die ervoor staat te wachten te zien istie niet zo geheim). 

Ook gaan we langs een dorpje met authentiek Hanok huisjes en bezoeken we een straatje met muurschilderingen. 

Alleen bij het straatje aangekomen zien we weinig mensen en ook weinig schilderingen. We vragen onderweg of we goed zitten en een vrouwtje verteld dat ze het maar weg hebben gehaald omdat ze het toch wat te druk vonden in de straat. Maar of we zin hadden in een kopje thee. Ach ja, waarom niet. 

We genieten van een lekker kopje thee en worden gelijk maar als repetitie gebruikt voor de Engelse les van de man die daar ook zit. 

We gaan naar Gwangjang market waar een grote verschijdenheid aan eetkraampjes zitten. Daar aan gekomen zien we een hoop kraampjes volgeladen met kimchi (ingelegde en best wel pittige kool). Maar ze houden hier van pekelen, want er liggen radijzen, komkommers en zelfs krabbetjes in grote tonnen met zuur.

In de gangpaden zitten vrouwtjes op hun hurken grote hompen lever en maagwanden op versleten houten plankjes tot gehakt te snijden om er grote dikke zwarte bloedworsten van te draaien (die slaan we over)

Misschien weten jullie nog dat we in Thailand 5 uur in een rij hebben gestaan om de krabomelet van Jay Fai te proeven. Die had ik via de Netflix serie chefstable Asia. Daar is ook een aflevering over de Seoul pancake. Een gebakken pannenkoek van mungbonen (daar groeit taugé uit) en uitjes. 

Het zaakje is niet moeilijk te vinden door heet grote uithangbord met het logo van Netflix er op. En tot onze vreugde hebben we gelijk een tafeltje. We bestellen de pannenkoek en een portie Gimbab (soort sushirolletjes met groente). 

De pannenkoek is zwaar gefrituurd en baggervet dus ik pak wat servetjes om het een beetje af te deppen. De vrouw van het restaurant kijkt me vreemd aan (nou, ik ben al uit 1 broek gescheurd dus ik dep nog even door) De servetjes hier worden van een soort glad vloeipapier gemaakt dus ik heb bijna het halve bakje nodig. 

We blijven 5 dagen in Seoul dus we kunnen het wat rustiger aandoen. Als het in de ochtend toch druilerig is besluiten we dan ook om dingen te regelen voor de reis. Ook halen we toch maar een Koreaanse simkaart (googlemaps werkt hier niet offline)  

Er is een mooi museum in Seoul met een expositie van Maurizio Catelan.  Voor degene die hem niet kennen en wel eens in het Boymans zijn geweest, is het de kunstenaar die het mannetje wat vanuit een gat in de grond omhoog komt gemaakt heeft. En waarschijnlijk omdat het Boymans toch nog wel even in de verbouwing zit, staat dat kunstwerk (met nog andere van hem) hier in Seoul. 

We pakken de metro en we gaan “op op op op richting Gangnamstyle” Gangnam is een wijk in Seoul wat bekent is geworden door het liedje van Psy. En ter ere van deze hit hebben ze een mega beeld gemaakt. Daar moet dus wel even een dansje onder worden gedaan. 

Het is een sjieke wijk en we lopen even door het overdekte winkelcentrum. Hierbinnen is een grote bibliotheek met muren met boeken tot aan het plafond. Naoom is gek op boeken en terwijl zij lekker rond struint zit ik in een hoekje met de Koreaanse Delicious en een echte Hollandse stroopwafel (okay een goed geprobeerde poging tot)

In het winkelcentrum hebben ze ook een surrealistische supermarkt nagemaakt en heb ik daar maar gelijk even een fotoshoot gedaan in ruil voor een sticker. 

Ik ben nog geen groot fan van de Koreaanse keuken. Vooraf heb ik altijd een lijstje van wat ik in ieder geval wil proeven. En een gerecht is de Teok bokki. Rijstcake in pittige saus. Nou pittig is het zeker. Na twee happen was m’n hele smaakpalet aan gort en kon ik alleen nog maar janken. 

In de avond lopen we wat straatjes achter ons hotel door en overal zien we mensen op straat op krukjes bij kraampjes. Het ziet er altijd gezellig uit en hoort echt bij de vakantie. Alleen staan alle menu’s in het Koreaans en weet ik dus niet wat ze allemaal hebben. Meestal helpt het dan om naar de borden van de mensen te kijken of het er lekker uit ziet. Maar wat ze hier op de borden hadden was echt bizar. 

Twee mensen zitten op een klein krukje aan een campingtafeltje te smullen van een bord vol kronkelende levende inktvis tentakels. Terwijl de man met zijn eetstokjes een plukje pakt, zie je de tentakels met hun zuignapjes zich om de stokjes heen wikkelen. Okay deze slaan we over. 

Gelukkig vinden we een tentje met een plaatjes menu en eten we Bulgogi (vleesgerecht) en Bibimbap. De vrouw van het restaurant vindt het helemaal gezellig dat we er zijn (de tent zit vol met locals) en legt uit wat het allemaal is en hoe we het moeten eten (in het Koreaans natuurlijk). Uiteindelijk prakt ze alles van Naoom maar zelf door elkaar want dat is Bibimbap. 

Blijkbaar trekken we veel bekijks en worden we door het hele restaurant aangesproken en uitgezwaaid. (en krijgen we ook nog twee zuurtjes mee voor onderweg). 

We volgen ook hier het nieuws en horen dat Noord Korea nog steeds ‘oefent’ met raketten en dat er onlangs weer wat is afgestoken. Juist op de dag dat we richting de DMZ gaan (DeMilitarizedZone) oftewel het stuk grond tussen Noord- en Zuid-Korea. 

Best raar hoe ze van zoiets heftigs toch nog een soort pretpark weten te maken (volgens hun is het voor de kinderen zodat ze zich niet zo sip voelen van deze plek) Nou je gaat toch ook niet met een karretje door het Anne Frank huis. Maar goed. 

We worden langs een aantal belangrijke punten geleid en via telescopen kunnen we gluren naar de buren. Het ziet er stil en verlaten uit. Onderweg zien we posters over hoe erg het in Noord Korea is en zien we films over het mooie van Zuid Korea. Ook lopen we door een tunnel die door het noorden gegraven is om het zuiden aan te vallen. Wat opvalt is dat er veel Amerikaanse mannen in pak lopen begeleidt door Koreaanse soldaten. Ze gaan op de foto bij de grens en roepen Fight fight fight terwijl ze hun vuist omhoog steken (laten we hopen dat het bij dit vuistje blijft)

We zijn net op tijd terug in Seoul voor de wisseling van de wacht bij het paleis en hebben daarna nog een paleis over van ons combikaartje. 

Teruggekomen in het hotel is onze buurvrouw ook weer blij dat we er zijn. En haar enthousiasme zet ze nog eens kracht bij door dol met de stoelen tegen de muur te slaan. 

5 dagen is voor ons doen best lang en we zijn daarom blij dat we naar onze volgende bestemming gaan. We vertrekken met de bus naar Sokcho. 

Wat is daar te doen zal je je afvragen. Nou het schijnt dat je er heel mooi kunt hiken. Nu hebben we al een tijdje geen hike gedaan (20 km door een stad lopen voelt voor mij ook als een hike maar volgens Naoom telt dat niet) en heb je hier een prachtig natuurpark met een klim van 11 km naar de top van de berg (joepie kan nu al niet wachten). Helaas (not) komen we pas rond 3 uur aan en is het te laat om die klim te doen. Dus we doen een wat kortere hoor naar de watervallen. 

Tsja ik moet zeggen, het park is schitterend mooi. Alle bomen hebben verse groene blaadjes en de naaldbomen geven die heerlijke geur (die me altijd aan center parks doet denken) 

Het is een flinke klim omhoog en halverwege zien we een traumaheli vlak voor ons door de bergen gaan (misschien dat ze mijn gehijg hoorden en even kwamen kijken of het nog goed ging) Maar ja ik heb de top gehaald en het uitzicht is om door een ringetje te halen. 

Het begint al een beetje te schemeren en we zien de zonnestralen over de bergen glijden. Naoom geniet en ik ook (en damp nog even uit voordat we dat hele stuk weer naar beneden gaan) 

Gelukkig zien we bij de uitgang de bus al klaar staan om ons terug te brengen naar het hotel. Alleen daar aangekomen blijkt mijn telefoon niet meer in mijn broekzak te zitten. Dat is even een paniekje. Het is maar een klein apparaatje maar bijna je hele leven staat er op. 

De jongen in het hotel spreekt gelukkig wat Engels en belt de buschauffeur (ja dat kan hier blijkbaar) Nee niets gevonden. Ook de bus terminal heeft niks. Even later zie ik dat mijn ‘Find my iPhone’ is uitgeschakeld en dat betekend dat we als een malle alles moeten gaan blokkeren en nieuwe wachtwoorden moeten aanvragen. 

Gelukkig staan al mijn foto’s in de cloud en ben ik die dus niet kwijt. Nu hebben we een Koreaanse simkaart maar is het bellen naar Nederland niet mogelijk (gek genoeg).  Via een geniale constructie bedacht door naoom, bellen we via whatsapp haar moeder en met een andere telefoon bellen we naar de bank. Zo konden we toch nog alles regelen. 

Helaas dus geen avondje languit met een afleveringetje Netflix. Ook verteld de jongen van het hotel dat de berg die naoom wilde beklimmen ook nog eens dicht is vanwege onderhoudt (zit dan alles tegen??? Okay dit is wel een mazzeltje voor mij

Na even een avondje goed ziek ervan geweest te zijn valt het de volgende dag toch wel weer mee. Het is maar een voorwerp en de foto’s zijn veilig en de banken hebben alle apps verwijderd. Hopelijk krijgen jullie geen rare mailtjes via mijn adres. (Gelijk wissen dan maar) Whatsapp heb ik nu dus ook niet meer maar jullie kunnen via naoom nog wel berichten sturen of anders via Facebook of Insta. 

Na een bijzonder ontbijt in het hotel (een gekookt ei en een zoete aardappel) zien we ook eens hoe het er bij de Koreaanse politie aan toe gaat. We komen het bureau binnen en 6 agenten kijken ons vol verwachting aan. 

Alle zes spreken ze erg beperkt Engels maar met wat telefoongesprekken over en weer komen we er toch uit. Al snel wordt duidelijk dat het volgens hun te kort tijd is om echt op onderzoek te gaan omdat we over twee weken alweer uit Korea vertrekken. Ik vul wat formulieren in (en die worden ondertekend met mijn vingerafdruk) en hopelijk krijgen we nog iets via de verzekering. 

We pakken de bus weer richting het park en verzetten onze zinnen met een flinke hike (even de stress eruit zweten). Het is maar 3 km, maar wel 3km flink omhoog. We komen uit bovenop de bergtoppen en ik zit niet bepaald in mijn happy place op deze hoogte. Naoom geniet weer volledig en ik geniet weer van haar. Het is toch een toppertje die vrouw van mij. We zijn al 8 weken onderweg en nog hou ik zielsveel van haar. (Dat maakt het bittere van de hike iets zoeter)

Ons hotel staat in een spookstad. Alles rondom is verlaten en overwoekerd met klimop. Een griezelig gezicht. Zeker als het al een beetje gaat schemeren. Grote hotelgebouwen compleet verlaten. Als je naar binnen kijkt zie je nog wat meubeltjes onder een dikke laag stof en wat voorheen blijkbaar een druk bezocht plaatsje was is nu treurig en kil. Een paar restaurantjes proberen nog iets te verkopen en we worden bijna letterlijk naar binnen getrokken in de hoop dat we iets willen kopen. 

Een klein supermarktje verkoopt appels voor 2 euro per stuk. Maar als je binnenkomt ruikt het naar de kattenpis. Maar in al deze troosteloze toestanden rijst er even verder toch weer gelukkig die groen rode cijfers van de 7/11.  We slaan ook maar gelijk in voor de volgende dag want dan staat er een busreis van 6 uur op de planning.

Dus joejoe en tot de volgende