Week 8

Om maar gelijk met de deur in te huis vallen; Zuid-Korea zit nog niet in m’n hartje. Zeker niet als je vanuit Japan hier heen gaat. Okay, Japan had ook chaos, rook het niet altijd even fris in bepaalde stukjes, maar Korea slaat alles. 

Laten we beginnen over de omgangsvormen. Als je de metro uitgaat is het gebruikelijk dat je er eerst de mensen uit laat stappen voordat je er in gaat. Nou hier niet. Zodra de deur opengaat is het vechten om eruit te komen want iedereen wilt zo snel mogelijk een zitplaats bemachtigen. 

Dan zit je in de bus en elke buschauffeur heeft moeite met z’n rem. Elke bushalte klap je met je voortanden tegen de stoel voor je (en die zijn trouwens om de 5 meter. Gelukkig hebben we een speciale app want alle bushaltes staan in het Koreaans. 

Dan loop je naar je hotel en steek je de weg over. De meeste vinden het dan nodig om diagonaal over te steken en snijden je continu af (zitten ook vol in hun telefoon dus zien niets). Dan ben je in je hotel en hoor je het gerochel en gekwat door de muren heen. 

Dan wil je wat eten en staat ook alles in het Koreaans. Sommige bieden een “Engels” menu (dat zijn dus de Koreaanse tekens vertaald naar het alfabet, maar wel de Koreaanse naam, snap ik dus nog niks van). 

En als je het via Google Translate een beetje snapt zijn het vaak allerlei bijzondere delen van het dier (vaak maagwand of lever, zelfs een keer gebakken kippenanus zien staan) of het leeft nog als het op je bord komt. Van narigheid al 3x bij de Mac gegeten (hahaha soms moet je van de nood een deugd maken)

Heb je iets gevonden wat enigszins ‘normaal’ is, is het zo pittig dat heel je smaakpalet aan gort is en je drie dagen nog aan de Omeprazol moet. En overal stinkt het naar poep. (En deze bevindingen zijn niet van 1 dag maar van bijna 2,5 week aan dagelijkse ervaringen)

Maar goed laten we verder gaan waar we gebleven waren (denk niet dat ik door de ambassade van Zuid-Korea nog eens word uitgenodigd).

We komen aan in Geong-ju. We hebben twee dagen hikes gedaan. Dus Naoom gunt me even wat rust door dit plaatsje te kiezen waar het meer om de cultuur gaat. 

We hebben een leuk hotel maar wel weer een kleine kamer. Het ziet er schoon en redelijk nieuw uit dus het is helemaal prima. De hotel eigenaar had blijkbaar een nieuw gebit die hij nog niet helemaal onder de knie had (sowieso moet je je gebit niet onder de knie hebben, maar dat terzijde). Dus hij probeerde het wel in het Engels maar was met een hoop gelispel. 

We hebben hier 3 nachten dus laten we maar gelijk beginnen met een wasje. Altijd lekker. 

Elke ochtend krijgen we een vers gemaakt ontbijtje. Spaghetti! Ook al is het wat heftig het smaakt toch. En de man kan lekker koken. 

In Geong juh liggen de grafheuvels van de keizers van weleer en die zijn gigantisch. Mooi aangelegde bulten met een strak grasmatje sieren de horizon. Alleen het weer speelt niet helemaal mee en met een geleend parapluutje van het hotel zijn we snel langs de bulten gelopen. 

Het is koud en nat en dat maakt het er allemaal niet mooier op en we besluiten wat boodschapjes te halen en we maken er in het hotel wel een feestje van. We halen een stokbrood en maken er een lekker smeerseltje bij. Flesje wijn (lekkere bulk uit Chili) en een chippie.  We kletsen wat met de andere gasten en met z’n allen maken we een heel buffet van al het bij elkaar gesprokkelde (toch voornamelijk westerse) eten. De soju gaat ook nog even rond en zo word een troosteloze dag toch nog gezellig. 

In de tussentijd helpen we David (een 70+ backpacker uit Australië met het invullen van zijn toegang tot Japan en halen we herinneringen op aan een tijd toen we nog met de Lonely Planet in de hand een route moesten lopen en we voor het boeken van een hotel gewoon binnen liepen of via een internet café een vliegticket moesten boeken en uitprinten. En een fax naar thuis sturen dat het goed gaat. (Ja zo oud zijn we al). 

De volgende dag schijnt het zonnetje weer fel en de pollen dwarrelen ook gelijk flink (damn you bloesembomen). Overal zit een gele waas overheen en ik schiet al lekker op met m’n snuffertjes en pilletjes. Aangezien die goed helpen staat blijkbaar niets meer in de weg om toch een hike te doen. Naoom noemt het een wandeling, maar alles langer dan 5km vind ik een hike. 

En deze ging ook dwars door berg en dal.  Okay, de natuur is mooi, de lucht is schoon (de mevrouw van de toeristen info zei ook dat de lucht hier je elke dag een jaar jonger maakt dus ik snuif me rot) en onderweg komen we oude Boeddha’s uitgebeiteld in de rotsen tegen, maar wat een pleuris eind weer. Na deze reis ben ik een hoofd met twee enorme kuiten eronder. 

In de avond zijn alle highlights in de stad mooi verlicht dus we doen nog even een avond toertje. De houten brug en de  oudste Sterrenwacht ter wereld staan er mooi bij. Maar het keizerlijk paleis zou de klapper zijn. Helaas was er van het paleis nog maar weinig over en worden twee oude stalletjes uitgelicht. 

Er zijn een hoop middelbare scholen aanwezig en ik vind het grappig om te zien dat pubers zich (ondanks dat er een flink aantal kilometertjes tussen zit) precies hetzelfde gedragen in groepen als bij ons. (Btw Ik vind het trouwens erg tof dat er nog een flink aantal leerlingen van ProNova berichten sturen via sociale media tijdens het reizen.)

De zoektocht naar voeding gaat weer van start (de Koreaanse keuken heeft niet mijn smaak) en we vinden weer ergens een bibimbap (oftewel husselrijst). Het nadeel is wel dat we onszelf wel steeds vaker een gebakje cadeau doen om de smaken te compenseren (dus zijn we al afgevallen? Nee)

Na onze laatste bak spaghetti als ontbijt worden we uitgezwaaid door de mensen van het hotel (hond en al) en vertrekken we met de bus naar Busan. De tweede grote stad van Zuid-Korea. 

En groot is het zeker. En druk. En het meurt verschrikkelijk. Alle zuurstof die we extra binnen hebben gekregen de afgelopen dagen is hier gelijk verspilt. 

Maar het is Koningsdag en we zijn zeker de hele dag al in het oranje.  Kunnen we nog zo ver zitten, maar we nemen er eentje op Koning Willem. Hoezee hoezee hoezee. 

En blijkbaar had ik wat karmapunten verdiend (1 oude man geholpen die uit de bus was gevallen en 1 bejaard echtpaar geholpen met de trap opkomen bij het keizerlijk paleis) want onze kamer kreeg een upgrade naar een douche met bad. Nou is dat meer Naomi haar ding dus die was helemaal in de Gloria. 

Elk vrij moment dat we hebben gebruiken we om weer verder te kijken naar onze route. We hebben veel voorbereiding gehad maar niets staat vast. Busan is groot maar we hebben niet echt iets op de planning staan wat we graag willen doen (nou ja toevallig zit er een microbrouwerijtje vlak naast ons hotel). Ook blijven we hier maar kort want vanaf hier vliegen we naar Jeju eiland. 

En Jeju is een vulkanisch eiland dus jullie begrijpen vast al wat we hier gaan doen. Het is misschien overbodig om te zeggen dat ik daar al als een berg tegenop zie. 

Het vliegen naar het eiland gaat wel even iets anders dan als je een internationale vlucht hebt. Normaal ga je 3 uur van te voren naar het vliegveld. Maar wij wisten al dat dat misschien wat vroeg is. Dus we dachten dat 2 uur wel okay was. Nou dat was het zeker. Want binnen 10 minuten waren we zowel door de check in, bagage controle en winkeltjes (1 noodlekraam en koekjeswinkel). Dus we zitten alsnog ruim anderhalf uur te wachten. De vlucht zelf is ook maar 40 minuten, maar gek genoeg was het vele malen duurder om te varen dan met het vliegtuig. 

Op Jeju heerst gelijk het eiland gevoel en dan die luchten………..heerlijk. Elke meter die ze hier over hebben, zijn gevuld met sinaasappelbomen en die staan lekker in de bloei en geven een warme zoete jasmijn geur af. En dan het zonnetje erbij (vakantie modus✅)

Het eiland is niet groot, maar we doen er toch 1,5 uur om bij het hotel te komen omdat we natuurlijk om die mega vulkaan heen moeten (maar ga er liever omheen dan overheen)

We komen langs het ene grote resort na het andere. The Ritz, Hilton noem ze maar op. Maar onze halte zit er nog niet bij. Nee, wij stoppen bij het Hikers hostel (ietsje anders). 

Dit hostel is ook weer een pareltje. De man van het hotel (the amazing mr Kim zoals hij zichzelf noemt) verzamelt verzamelingen. Elk hoekje, gaatje en kastje staat volgedauwt met spullen. Er is een plek met oude camera’s, een verzameling kikkerbeelden, er staat een oude gokkast en je het ook nog het piraten of the Cariben hoekje (en op elke verdieping zijn weer nieuwe verzamelingen te vinden). 

Wij zitten op de 3e verdieping met de verzameling ‘schilderen op nummer’ en Diamondpainten. Erg vrolijk. 

De eerste echte dag is voor sightseeing. Er zijn een hoop watervallen te vinden en alles is lekker groen en schoon (en niet zo druk met duizenden mensen). We pakken zelfs een museum, maar we komen er snel achter waarom we de enige zijn. 

Het thema is gebroeders Grimm, maar binnen is iblijkbaar emand druk bezig geweest om zijn sprookjesboek onder de kopieer te leggen en in kitch lijstjes te stoppen. Hier en daar is een leuk filmpje te zien, maar binnen een kwartier staan we alweer buiten. 

Naast dat Jeju bekend staat om zijn sinaasappel (die zijn echt huge) heb je hier ook de Haenyeo, oftewel de duikende omaatjes. Op hoge leeftijd (sommige al over de 80) gaan de vrouwen hier nog op oesterjacht en doen dat zonder moderne hulpmiddelen (alleen een droogpak en duikbril). Die willen we natuurlijk graag ontmoeten. Maar eerst die berg. 

We staan extra vroeg op want het is weer even een trippie met de bus. We hebben een tijdslot omdat er maar een beperkt aantal mensen erop mogen. Ik zag op de site dat het al helemaal uitverkocht was, maar naoom had natuurlijk al ruim van te voren gereserveerd. Nou das fijn.

Met tassen vol water en proviand beginnen we aan de klim. Naoom is erg lief en heeft elke 1,5 km een stop met wat lekkers (net als vroeger als je op vakantie ging met de auto). Maar goed het helpt en eigenlijk valt het me nog mee (niet tegen Naomi zeggen hoor)

Er zijn aardig wat stukken die met vlondertjes zijn bedekt, maar zodra we dichter bij de krater komen, moeten we klimmen en klauteren over blokken en brokken lavasteen. 

Er zijn aardig wat mensen die dit pad lopen maar blijkbaar zijn wij wat underdressed in de afritsbroek. Want iedereen is in volledig hike tenue met kekke pet. En echt iedereen heeft van die stokken. Compleet overbodig want ze blijven ook continu steken tussen de vlondertjes (wat er daarna weer voor zorgt dat wij half gespiest worden).

De klim naar boven is bijna 10 km en de hoogte is 1900 meter. Maar het uitzicht is prachtig. We hebben geweldig weer, maar omdat we zo hoog zitten is de zon ook lekker fel. 

Na een trip van 20 km berg op en af ben ik toch echt gesloopt (en de neus wat rood) en als we weer bij het hotel zijn speelt de Fomo van Naomo weer op en zou er een of andere speciale waterval zijn. Echt heel bijzonder, hebben ze nergens anders, is vlakbij het hotel. Nou, mij niet bellen. Ik ga met de voetjes omhoog op het dakterras met een biertje uitpuffen (Naoom ging toch). 

In de avond even geen gimbap, Bibimbap of andere soorten bap. Maar een lekker Indiase curry met vers gebakken naan. Even een ander smaakje. 

De omaatjes zitten aan de andere kant van het eiland dus we zeggen ons rariteitenkabinet vaarwel en gaan naar ons nieuwe hotel in Jejucity. 

We gooien de tas af en gaan naar sunrisepeak en daar vlakbij zouden ook de oma’s hun noeste arbeid laten zien. Maar blijkbaar waren deze omaatjes er voor de show want voordat ze het water ingingen moest er eerst een dansje gedaan worden met een liedje(blijkbaar hadden de omaatjes moeite om de pasjes te onthouden want naast hun stond de choreograaf heel enthousiast elk gebaar voor te doen) 

Normaal gaan ze de zee op. Maar voor de toeristen lieten ze bij de kust even zien hoe het gaat. Maar dat was daar zo ondiep dat ze erg struggelden om enigszins naar beneden te komen en we de hele tijd naar de gele flippers en die schriele beentjes aan het kijken waren. 

Snel maar weer door naar de volgende plek. 

Na toch nog even een flinke klim naar sunrise Peak racen we door naar de vulkanische grot. En met nog een kwartier voor sluitingstijd halen we de grot. Schitterend en magistraal, enorm. Bizar hoe zich dat allemaal heeft kunnen vormen in al die jaren. Elke keer ben ik weer onder de indruk van dit soort natuurverschijnselen. 

Als we de grot uitlopen zien we dat de bus net wegrijdt en dat als we de aansluiting met de andere bus missen we 112 minuten moeten wachten. We staan op de parkeerplaats, dus wat als ik nu m’n duimpie opsteek om te liften. Nou de duim was nog niet omhoog of er stopt gelijk een auto met een jong stel uit Singapore. Natuurlijk mogen we mee rijden. En ze zetten ons netjes af bij de bushalte. 

En terwijl ze weer wegrijden komen wij erachter dat we bij de verkeerde halte staan. Alsnog rennend naar de juiste halte zien we de bus aankomen. Druk zwaaiend en al rennend komen we aan en de bus wacht gelukkig even. Het is dat er een spatschermpje voor zat anders had ik hem even een natte zweet knuffel gegeven (had ie vast gewaardeerd). 

uitgeput komen we in ons hotel weer aan en bezoeken nog even de markt ernaast. Weer flinke rijen met alleen maar sinaasappels en mandarijntjes. Maar een netje mandarijntjes kost bijna 10 euro. Dat gaan we dus niet doen. Overal staan proefbakjes en al lopende hebben we al bijna 3 mandarijnen per persoon naar binnen gewerkt (vitamientjes zijn je vriendjes)

Je ziet op de markt veel dezelfde kraampjes. Mochi achtige snoepjes in alle smaken en zeewier chips in verschillende sterktes (van pittig tot tongsmeltend heet en alles daarboven) maar zo ook een gimbap achtige rol met daar iets van vlees over. En elke kraam heeft zo zijn maniertjes om aandacht te trekken. De jongens met de techno muziek trekken toch de meeste aandacht en al hakkend sta  ik in de rij te wachten op mijn rol. 

Moe maar voldaan pakken we de tas weer in, want de volgende ochtend vliegen we alweer terug naar Busan. 

We weten dat het lekker vlot gaat en het vliegveld zit op 3 km afstand van het hotel. Toch doet de bus er nog een klein half uurtje over ( hadden we net zo goed kunnen lopen). Het jonge ventje (denk dat hij net boven de 20 is en nog een beetje in z’n pet moet groeien) had wat moeite met z’n pookje en bij elke bocht en halte schudde de hele bus heen en weer. Maar we komen aan binnen 10 minuten zijn we weer volledig door alles heen (zo kan het ook Schiphol).

En in de middag komen we waar aan bij ons hotel in Busan. We hadden de grote backpacks achter gelaten dus waren erg blij dat ze weer netjes op ons stonden te wachten (de mevrouw in het kleine hokje van de receptie was ook blij want nu kon ze weer een beetje normaal lopen)

Maar de rest van dit verhaal hoort bij volgende week dus daar moeten jullie nog even op wachten (of niet want ik loop een beetje achter) Okay ik beloof zondag het laatste stukje van Zuid Korea er op te zetten want daarna vliegen we naar de Filipijnen. We zitten nog een beetje te dubben wat we hierna gaan doen want we merken dat alleen maar Azië misschien toch wat eentonig gaat worden. Zondag zullen we jullie de uitkomst geven. 

Joejoe en tot de volgende. 

Oh trouwens, ik kan natuurlijk nu niet meer appen. Maar als jullie een berichtje naar mij (Peter) willen sturen, kan dat altijd via Insta of Facebook. Vind ik namelijk supertof (Naoom kan wel appen maar die vergeet weleens door te geven wie er geappt heeft 🤣)